Portico Quartet - Memory Streams Recensie op Podiuminfo

2019-11-12 Het Britse Portico Quartet heeft er zin in: ze leveren een derde album af in drie jaar tijd. Opmerkelijk aangezien dit hun vijfde studio album is in twaalf jaar. Daar waar hun vorige twee albums, Art In The Age Of Automation [2017] en Untitled [2018], eigenlijk één dubbelaar moest zijn (beide albums komen voort uit dezelfde opnamesessie), is Memory Streams nieuw werk. Het kwartet bestaande uit Jack Wyllie (saxofoon), Milo Fitzpatrick (contrabas), Duncan Bellamy (drums) en Keir Vine (hang en percussie) spelen een instrumentale mix van jazz, minimalism en elektronica.

Het album opent met ‘With, Beside, Against’ wat weifelend begint, maar als de drums zich erbij voegen krijgt het nummer als vanzelfsprekend meer pit. Opvolger ‘Signals In The Dusk’ heeft eenzelfde start, waarbij de saxofoon domineert; de repeterende percussie zorgt ervoor dat Wyllie zijn gang kan gaan. Met ‘Gradient’ gooit de band het over een andere boeg en klinkt het meer als sfeerrijke filmmuziek. De combinatie van keyboard, elektrische piano en saxofoon werkt hier optimaal. De elektronica blijft overheersen in ‘Ways Of Seeing’. Hier bepalen de klanken van de hang het ritme waar de keyboards en saxofoon omheen draaien.

Het wordt al snel duidelijk dat de hang een prominente rol speelt in de muziek van het kwartet. Hang is een relatief nieuw metalen percussie-instrument wat zijn intrede deed in 2000. Het klinkt nog het meeste alsof een steeldrum met een gamelan is versmolten. De afhankelijkheid hiervan zorgt voor een bepaalde herkenbaarheid en eentonigheid dreigt na een aantal nummers. De band weet dit goed te omzeilen door af een toe een tussenstuk op het album te zetten, zoals het louter op piano gebaseerde ‘Memory Palace’.

‘Offset’, klinkt nog het meest jazzy, waarbij de saxofoon, bas en drums zorgen voor een prachtige interactie en waar het niet duidelijk is wie hier nu leidend is. Op het duistere ‘Dissident Gardens’ hoor je voor het eerst de baslijnen goed doorkomen en het gebruik van het farfisa orgel maakt dit nummer ijzersterk. ‘Double Helix’ met zijn zogenaamde valse start zorgt voor een goede opwarmer voor het beste nummer op het album, ‘Immediately Visible’. Eindelijk experimenteren de muzikanten om een ware kakofonie van geluid te produceren. Jammer dat we hier tot het laatste nummer op hebben moeten wachten.

Portico Quartet vertegenwoordigt het typische geluid uit de huidige Londense jazzscene en komt voort uit een muziektrend, die in de jaren 2000 is ingezet door bands als Red Snapper. Daar waar zij wisten te innoveren, mist dit kwartet die gave. Zij leveren een prima album af, maar je kunt je voorstellen dat er betere bands zijn die wel durven te experimenteren. Al met al een mooi album wat een stedelijke sfeer oproept, maar er had meer in gezeten.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:Portico Quartet Label:News