2019-10-28
Vijfenzeventig jaar na dato zijn we inmiddels bij een generatie aanbeland die de verhalen over de Tweede Wereldoorlog uit de tweede of zelfs derde hand hebben. Mensen die deze inktzwarte periode bewust hebben meegemaakt zijn hoogbejaard en het gaat niet lang meer duren of er is niemand meer die er over kan vertellen. Maar gelukkig zijn er ook tegenwoordig nog genoeg mensen die het belang van vrijheid inzien en ons daar in wil laten delen. Zo ook Knight Area dat haar hele zevende album D-Day heeft gewijd aan die hele belangrijke dag in juni 1944, waarbij vele soldaten ten behoeve van onze vrijheid zijn gesneuveld. Opdat wij niet vergeten!Wat betreft de geschiedenis van Knight Area is er in de loop van het bestaan ook wel het een en ander gebeurd, maar de band lijkt met de komst van Jan Willem Ketelaers nu toch echt haar definitieve vorm gevonden te hebben. Niets ten nadele van Mark Smit die met zijn mooie warme stem zes albums prachtig heeft ingezongen, maar de puntiger en vaak ook steviger koers die Knight Area is gaan varen vraagt om een zanger die dit beter kan behappen. Inderdaad, steviger want de metalriffs vliegen je bij tijd en wijle om de oren, waardoor de band beurtelings aan Threshold (heel sterk in ‘Overlord’), Dream Theater en Queensrÿche doet denken. Het is ongetwijfeld de invloed van Mark Bogert die maar liefst zes songs voor zijn rekening heeft genomen. Daarbij is de man een fabelachtig goede gitarist die machtige riffs en vingervlugge solo’s aan elkaar rijgt alsof het niets is. De rol van Gerben Klazinga is daarmee misschien iets minder groot geworden, maar hij is en blijft de initiator en het geweten van deze band die het beste is wat Nederland op progrockgebied heeft te bieden.
De rol van Ketelaers is overigens ook niet gering. Hij leek wat te verzanden in leuke tribute projecten, maar hij kan nu echt los gaan en blijkt veel in zijn mars te hebben. Zo steekt hij in ‘Omaha Beach’ Geoff Tate naar de kroon en klinkt hij in het begin van ‘The Landing’ als een kruising tussen Eric Clayton en Geoff Tate terwijl ook de naam James Labrie vaak opduikt (soms zelfs beter).
Dat er veel dynamiek in het album schuilt, blijkt wel uit het feit dat stevig werk afgewisseld wordt door fraaie powerballads en zelfs een pianoballad als ‘When I’ll Be With you’, met Robby Valentine op de vleugel. Ook de speeches van Churchill en Eisenhower en ja, zelfs een bijdrage van het luchtmacht mannenkoor dragen bij aan de duiding van het verhaal. Het album moet je dan ook in zijn geheel beluisteren.
Volgens drummer Pieter van Hoorn is het de bedoeling met D-Day een breder publiek aan te spreken. Muziek voor iedereen lijkt een utopie gezien de door hiphop en autotune gedomineerde hitlijsten in Nederland, maar het idee om nog iets toegankelijker te klinken is wel degelijk gelukt. Op Heaven And Beyond leek de band al het beste gegeven te hebben, maar het blijkt dus nog beter te kunnen. Een uitmuntend album verdient natuurlijk de maximale score.
Wouter Planteijdt - BullhornEr zijn ongetwijfeld mensen die nog nooit van de Haarlemse band Sjako hebben...
Anna Ternheim - A Space For Lost Time Anna Ternheim is een Zweedse singer-songwriter die in eigen land een...