Ditmaal laat Planteijdt zich van zijn rustige kant horen met persoonlijke liedjes, die zich in het spectrum van roots, country en Americana bevinden. Ook hier is hij duidelijk comfortabel en voelt hij zich als een vis in het water. Met zijn kundige gitaarspel speelt hij de ene prachtige melodie na de andere en komt hij met erg fraaie solo’s op de proppen. Porte en Aerts ondersteunen hem daar op sublieme wijze in. Ze voorzien de nummers van precies de goede details waardoor de arrangementen bescheiden aanvoelen, maar daardoor juist zeer subtiel en smaakvol klinken.
Zo horen we een melancholisch liedje als ‘Her Head’, over zijn moeder en een nummer over de begrafenis van een oude geliefde, ‘Manny’s Funeral’. Telkens weet hij daarin precies de juiste noten te raken, zonder heel nodig zichzelf te willen laten gelden, ondanks dat hij natuurlijk een geweldig gitarist is. Zoals hij nooit een blad voor de mond neemt, laat hij zich nu ook uit over onderwerpen die hem bezig houden. Zo vinden we tussen de mooie, gevoelige liedjes ook nummers over de boosheid in de wereld en vraagt hij zich in het titelnummer ‘Bullhorn’ af of hij met een megafoon moet gaan roepen wat hem dwars zit, of zichzelf maar moet afzonderen van de wereld die in brand lijkt te staan.
Artiesten als Wouter Planteijdt lijken zich in de luwte te bewegen, omdat ze niet wereldberoemd zijn in eigen land. Het zijn echter juist deze artiesten die we moeten koesteren, omdat ze van zo’n grote waarde zijn voor de muziek, getuige de enorme bijdrage die Planteijdt ook levert aan het werk van anderen. Hij bewijst hier met Bullhorn wat voor veelzijdig en kundig muzikant hij is, waarop we heel zuinig moeten zijn.
Roel van Dalen - Mijn DagOp zijn tweede album rekent Roel Van Dalen af met ”een kille jeugd” ,...
Knight Area - D Day Vijfenzeventig jaar na dato zijn we inmiddels bij een generatie aanbeland die...