2019-11-12
Als in een vloek en een zucht is het weer voorbij. Dat is wat er achterblijft van Tied Up In Red, het tweede album van het Zwitserse Bell Baronets. Was de kritiek op debuutalbum The Strong One dat het wat slapjes en inspiratieloos was, dan heeft dit trio daar op deze opvolger wel wat aan gedaan. Een goede zaak, zou je zeggen.Maar dit album van Silvan Gerhard, verantwoordelijk voor de zang en het fuzzy gitaarwerk, bassist Michi Kühne en drummer Claudius Ammann, laat natuurlijk niet voor niets een wat vluchtige indruk achter. Je zou dat als iets positiefs kunnen zien, maar in het geval van Tied Up In Red hangt het er om. Het tempo zit er op de tien tracks goed in, maar je wilt natuurlijk het liefst wel een onuitwisbare indruk achterlaten. Al is het maar met een losse track die een zodanige indruk achter laat, dat de luisteraar naar nieuw werk smacht.
Dat is precies wat er ontbreekt aan Tied Up In Red. Het klopt dat er een stap voorwaarts is gezet, want slap en inspiratieloos klinkt het album zeker niet. Ook de energie die de band zeker instrumentaal aan de dag legt is niet mis, want de gitaren scheuren er goed op los, de baslijnen brommen lekker zwaar door en de klappen op de drums zijn weliswaar niet als kogels die je om de oren vliegen, maar wel goed geplaatst. De basis ligt er dus wel degelijk, alleen is het probleem dat er geen track een onuitwisbare indruk achterlaat.
Dat blijkt het meest uit afsluiter ‘Driven’. De wat logge bluesrockende, bijna stoner-achtige track klinkt niet als die afsluiter die voor een laatste maal laat horen dat je naar een stukje vakwerk hebt geluisterd. Het is meer als een track die je midden op een album tegen komt, waarna een energieke rockstamper de plaat weer vlot moet trekken. Het levert aan het einde van Tied Up In Red een onbevredigd gevoel op.
Die stamper die het album in het midden vlot trekt is er overigens wel in de vorm van de krachtige rocker ´Shoot My Heart´, dat lekker energiek door je speakers scheurt. Want ook al wordt het nergens memorabel, het is niet zo dat er niets van deugt op Tied Up In Red. Zo is het baslijntje in ‘Volta’ pakkend, is het gitaarwerk op ‘Ain`t No Match’ ook niet verkeerd en met ‘Closer’ trapt het album stuwend af, waarbij het muzikaal, zoals wel vaker wat aan Muse doet denken. Op ‘Craving’ komt Bell Baronets nog het meest in de buurt van een track die zich in het hoofd weet te nestelen. Dat komt voornamelijk door de zanglijn in het refrein. Het is dan ook de sterkste track van het album.
Bell Baronets komt een stuk beter voor de dag dan op het debuutalbum, maar wel zonder enig moment echt indruk te maken. Daarvoor zal het trio nog een paar stappen moeten zetten. Nu komt Tie Up In Red niet verder dan een aardige plaat.
Vitriol - To Bathe From The Throat Of CowardiceOndanks dat er in de Verenigde Staten een zichzelf president noemende...
Moonchy & Tobias - Atmosfere Tiny Room is een onafhankelijk Nederlands platenlabel uit Utrecht, opgericht...