2019-10-21
In een tijd waarin alles op muzikaal gebied ondertussen wel gedaan is, leven we nu in het hoogtij der kruisbestuivingen. Ieder genre heeft het wel al eens met een ander genre gedaan. En wat gebeurt er op het moment dat zelfs daar verzadiging in optreedt? Juist, dan wordt er nog veel meer buiten de lijntjes gekleurd en wordt er van alles op een hoop gegooid in de hoop dat er iets blijft plakken. Maar is er ooit wel eens gedacht aan een mix van genres binnen het genre zelf? Metal is hier het perfecte genre voor, waarbij zelfs de subgenres subgenres hebben. De bijzondere metalformatie The Offering uit Boston maakt hier gretig gebruik van en vist uitgebreid in eigen vijver met debuutplaat Home. Op vernuftige wijze schieten ze in hun sound werkelijk alle kanten op: van black en death naar heavy en modern naar thrash en power of zelfs nu-metal en hardcore. En dat zonder dat het ergens ridicuul wordt of werkelijk over-the-top is. Alles wordt met liefde, passie, respect en kunde van en voor het genre gebracht. Single ‘Ultraviolence’ is een sterk voorbeeld. Op thrashmetal-achtige gitaarvirtuoze wijze wordt het nummer ingezet, waarna het overgaat naar een Slipknotesque riffstomper, opgevuld met een deathcore-pigsqueal, om dan weer om te slaan naar Judas Priest-vocalen. En dan is het nummer nog niet eens een volle minuut onderweg.
Wordt het dan niet chaotisch, waarbij ze zoveel mogelijk op de luisteraar afschieten in de hoop dat er iets blijft plakken? Nee, absoluut niet, en dat is juist het bijzondere aan deze band: iedere zijweg die genomen wordt dient het grotere geheel van de song en vloeit hier heel natuurlijk uit voort. Nog een djent-breakdown er tegenaan gooien na een glorieus powermetaleinde? Natuurlijk, met ‘Failure (S.O.S.)’ kan dat. De oplettende luisteraar zal zelfs een sprankje grindcore voorbij horen komen op dit album.
Veel bands kunnen een hele waslijst aan invloeden opnoemen, maar The Offering past ze ook daadwerkelijk toe: System Of A Down, Slipknot, Testament, Pantera, Judas Priest, Devin Townsend, Emmure, Periphery, en ga zo maar door. Iets wat ook sterk te danken is aan de zangkwaliteiten van frontman Alexander Richichi, die geen grenzen kent. Van death metalgrunts tot aan metalcore screams, en van bijtend thrashmetalvocalen tot aan zuivere melodieuze zang. De band wordt verder aangevuld door Nishad George op gitaar, Steve Finn op drums en Spencer Metela op bass. Het levert een imposante sound op, zeker gezien het aantal bandleden.
Daarnaast zijn het niet zo maar simpele composities, maar hebben ze er acht meesterwerkjes van gemaakt die gemiddeld de vijf minuten ruim aantikken. Met als uitschieter de afsluitende titeltrack waarbij in vijftien minuten werkelijk alles uit de kast wordt getrokken. Is daar zelfs een vleugje Opeth te horen? Dit album kent geen filler en hoewel het de eerste luisterbeurt misschien wat overweldigend kan zijn, valt alles zeker op zijn plaats met meerdere rondjes. Home voelt voor een metalfan oprecht aan als thuiskomen.
Elusion - SingularityIedereen die iets met kosmologie heeft, zal bij het begrip singulariteit de...
Vitriol - To Bathe From The Throat Of Cowardice Ondanks dat er in de Verenigde Staten een zichzelf president noemende...