2019-11-27
Iedereen die iets met kosmologie heeft, zal bij het begrip singulariteit de bevlogenheid waarmee Stephen Hawking ons dit verschijnsel probeerde duidelijk te maken, op het netvlies zien verschijnen. Het is echter stomweg onmogelijk voor te stellen hoe het moet zijn op dit punt waarop alle natuurwetten die wij kennen niet meer gelden. Aan Elusion om te proberen het ons duidelijk te maken met haar eerste echte album, Singularity getiteld. Maar eens luisteren of alle muziekwetten ook overboord kunnen.Singularity borduurt voort waar het op de EP Desert Of Enticement was gebleven. Dat wil zeggen: vlotte symfonische metal waarop de geest van After Forever lustig rondwaart en waarop we wat snufjes Nightwish en Epica mogen ontwaren. Binnen die kaders is het goed toeven met de muziek van Elusion, al wordt het soms wat te veel met sommige stemmen en kunnen ze wat ondergetekende betreft het af en toe opduikende geluid van de verkouden dwerg, vermomd als grunt, direct skippen. Waarom met alle geweld een matige grunt binnenboord houden, terwijl je een geweldige zangeres als Evy Verbruggen in je band hebt? Als je dan toch eens wat anders wil is het inderdaad handig om gewoon iemand te vragen; In dit geval Björn Strid (Soilwork) die op twee songs mee mag doen. Verder is de productie wat flauwtjes. Dat kan natuurlijk een kwestie van budget zijn, maar als je twee gitaristen binnen de gelederen hebt wil je die wel wat duidelijker horen.
Los van bovenstaande minpunten, weten de Belgen gewoon hele puike symfonische metalsongs in elkaar te zetten en daar draait het uiteindelijk wel om. Na de start, met twee mooie symfonische nummers die zo van After Forever hadden kunnen zijn, volgt met ‘The Strive’ een hoogtepunt. De vlotte track doet sterk aan Nightwish denken (op de grunt na) en de zang van Evy lijkt wel wat op die van Floor jansen. Björn Strid horen we voor het eerst opduiken in ‘Lovelorn’. Leuk voor de afwisseling en het geeft de track zeker een meerwaarde. In de zwaar aangezette symfonische ballad ‘In Eternity’ gaat Evy nog eens volledig los. In het met folkinvloeden doorspekte ‘Reconciliation Of Opposites’ horen we dan nog een meneer (Peter Evrard) langskomen en duikt die valse kabouter nog eens op. De plaat sluit fraai af met een acht minuten durend afwisselend epos, waarin alle facetten van het album nog eens langskomen en we de heer Strid ook nog even horen.
Natuurwetten noch muziekwetten gaan bij Elusion op de schop. Na de eerste EP was het al snel duidelijk welke kant de band op zou gaan. Singularity is echter een prima debuutplaat van dit enthousiaste (inmiddels) vijftal dat liefhebbers van symfonische metal zeker zal bekoren. Alle extra stemmetjes wegsaneren, Evy vanzelfsprekend nog wat meer ruimte geven en het kostje van Elusion is gekocht.
Ark Ascent - DownfallEngeland en progressieve rock vormen al jaren een zeer gelukkig huwelijk. De...
The Offering - Home In een tijd waarin alles op muzikaal gebied ondertussen wel gedaan is, leven...