2019-10-27
Implore is een kracht der natuur die sinds 2013 haat en verderf zaait over de hele wereld. Alles gaat naar de kloten, het systeem klopt van geen kanten, kortom: de band is het er nog steeds niet mee eens hoe het er aan toe gaat met de mensheid. Na dit geuit te hebben op Depopulation uit 2015 en Century Media debuut Subjugate uit 2017, is het nu de beurt aan Alienated Despair. De formule is nog steeds hetzelfde: geen rustige intro’s, geen kalmerende intermezzo’s en zelfs geen clean vocals. Gooi bands als Nails, Converge en Misery Index letterlijk in een blender voor 31 minuten en smeer het resultaat uit over elf tracks.Voornaamste verandering is de line-up met de toevoeging van Carol Lieb op basgitaar, waardoor frontman Gabriel Dubko zich volledig op de vocalen kan richten. Logisch gevolg is dat zijn vocalen sterker uit de verf komen. De sound en productie van dit album is ook stuk steviger en meer solide. Nog altijd onnavolgbaar, en bij vlagen misschien zelfs ook wel een beetje too much, maar dat is waar dit kwartet voor gaat.
Implore doet niet aan subtiel, die trommelvliezen moeten kapot, hoe dan ook. Dit zorgt er echter ook voor dat het soms wel een muzikaal zooitje wordt en het dan ook weer net iets te veel van het goede is. Echter, hoe rommelig het soms ook wordt, de band herpakt zich wel en voegt variatie toe. Sterk voorbeeld is ‘All Consuming Filth’ met een sterk hardcore-punk gitaarloopje in (dat wat door moet gaan voor) het refrein. Soms komt er zelfs een beetje techniek bij kijken, als ze bijvoorbeeld hun Mastodon-invloeden loslaten op een track als ‘The Venom Comes In Droves’.
Ander voorbeeld is te vinden in ‘Parallax’, waarmee het einde der tijden definitief wordt ingeluid met de bridge/breakdown. Een luid donderend drumstel kondigt de komst van de vier ruiters aan die zo over je trommelvliezen rollen. Met zijn vier minuten is het overigens meteen de langste track die ze ooit hebben opgenomen. ‘The Constant Dissonance’ dompelt zich tegen het einde onder in doommetal en kan daarmee allicht als ‘rustmomentje’ bestempeld worden. Tip: gebruik die ademruimte, want die momenten zijn schaars (lees: volledig afwezig).
Om het geheel allemaal nog een tandje op te voeren, doet op ‘Never Again’ niemand minder dan Tomas Lindberg (At The Gates, Disfear) mee. Een zeer herkenbaar stemgeluid dat de track net dat extra beetje venijn geeft. Wederom gooit Implore met Alienated Despair al het goede wat extreme metal te bieden heeft bij elkaar. Werkelijk voor ieder wat wils, mits je geen zwak gestel hebt. Hoewel soms net iets te rommelig wordt, biedt het net genoeg variatie om het aantrekkelijk te houden om zo je gehoor definitief naar de mallemoer te helpen.
Baest - VenenumNog maar een jaar geleden kreeg uw recensent te maken met het debuut van...
Josephine Foster And The Supposed - All The Leaves Are Gone Josephine Foster is een Amerikaanse zangeres die van vele markten thuis is....