2019-10-26
Volgend jaar gaat de Noorse progressieve black metalformatie Borknagar alweer 25 jaartjes mee. Een hele prestatie in een tijd waar het steeds moeilijker wordt om relevant te blijven in een muzikaal landschap van streamen en downloaden. Daar moet dan wel bij gezegd worden dat de band flink wat ontwikkelingen heeft doorgemaakt om zich staande te blijven houden. Muzikale spil, oprichter en gitarist Øystein G. Brun is nog altijd de constante factor, daarna komt keyboardspeler en vocalist Lars A. Nedland en bassist en vocalist Simen “I.C.S. Vortex” Hestnæs. De rest van het ledenbestand blijft een draaideur. Nieuwe toevoegingen zijn Jostein Thomassen op lead gitaar en Bjørn Dugstad Rønnow op drums. Samen zijn ze met het elfde album True North op de proppen gekomen.Thematisch gaat dit album verder waar voorganger Winter Thrice uit 2016 gebleven is. Tekstueel gezien gaan ze niet voor iets diep filosofisch, maar zijn ze nog altijd direct in de teksten gebleven, waarbij niets aan de verbeelding blijft overgelaten. Nog altijd zijn koude, ijzige en besneeuwde vlaktes hot topic. Wel is Borknagar nog meer in het progressieve element gedoken. De blackmetal-elementen dienen nog meer de dynamiek en zorgen voor dusdanig meer diversiteit. Alle negen tracks hebben iets unieks te bieden en zijn ontdekkingsreizen op zich te noemen.
Folky elementen komen sterk naar voren met ‘Up North’, waarbij het op één of andere manier ook wel iets weg heeft van Volbeat. Met een krijs wordt een segment blackmetal ingezet, waarna de clean vocals zich goed doen gelden. Ieder lied heeft weer een andere aanpak qua stemgebruik. Van de beladen en verrassende emotie in ‘Wild Father’s Heart’, naar de rauwe genadeloosheid in ‘Mount Rapture’ tot de sterke dynamiek en afwisseling in ‘Into The White’. Vooral bij de laatste hebben ze het heel mooi gedaan hoe deze twee stijlen als een wervelwind aan sneeuw om elkaar heen stormen.
Absoluut hoogtepunt is de afsluitende track ‘Voices’. Net als ‘Wild Father’s Heart’ is het de ietwat vreemde eend in de bijt, omdat er geen screams in te bespeuren zijn. Een zweverige, bijna acapella track waarbij je mee genomen wordt in ambient-achtige track en gehypnotiseerd door de stemmen van Nedland waarbij in een soort van loop gezongen wordt. Magisch, en buiten het boekje van Borknagar, maar daardoor juist verrassend goed. Het laat zien dat de band niet bang is om iets anders te doen, zelfs na bijna 25 jaar.
De nummers krijgen dan zodoende ook gerust de tijd om zich aan de luisteraar te tonen. Dat maakt het dan ook wel het enige punt van kritiek: de speelduur. Sommige tracks, zoals het ruim negen minuten durende ‘Tidal’, hadden gerust een stukje korter gemogen om dezelfde strekking duidelijk te krijgen. Kortom, Borknagar klinkt met True North als vertrouwd en biedt zelfs dat beetje meer voor nieuwe fans.
Entombed A.D. - Bowels Of EarthEen paar maanden geleden kregen we het derde album van Firespawn voor onze...
Baest - Venenum Nog maar een jaar geleden kreeg uw recensent te maken met het debuut van...