Het valt meteen op dat Vernon de experimentele aanpak compacter heeft gemaakt. Zo zijn de auto-tune, soms schokkerige beats en minimale passages nog altijd aanwezig, maar is een prachtige balans gevonden tussen de elektronica en verstilde folk. Door deze details op de juiste momenten en met gepaste intensiteit toe te passen, weten ze emotie op te wekken. Dit komt ook terug in de slimme opbouw van de nummers. Neem het nummer ‘We’, waar de band zonder enig pardon van dreigend naar ontwapenend meandert. En op ‘Sh’Diah’ - een verwijzing naar de ‘shittiest day in American history’, ook wel bekend als de dag nadat Trump tot president verkozen werd - wordt de saxofoonsolo ingezet als middel om gevoel uit te drukken.
Aan auto-tune als stijlmiddel kleeft vaak een ‘love it or hate it’ gevoel, maar Vernon heeft het haast tot kunstvorm verheven. Het vormt een mooi contrast met de organische folk. Wanneer hij zijn natuurlijke falsetstem gebruikt, kruipt hij echter helemaal onder de huid van de luisteraar.
Hoewel i,i bol van de ideeën staat, heeft Bon Iver een compact en intiem album gemaakt. Waar 22, A Million haast overprikkelend was, worden de losse elementen op dit album juist breed uitgesmeerd, zodat kalmte de boventoon voert. Daarin ligt ook de kracht van het album, de kleine speldenprikjes die Vernon en zijn band uitdelen in de vorm van fraaie details en soms onverwachte wendingen. Het maakt deze plaat tot net zo’n betoverende ervaring als hun live-shows.
Whitney - Forever Turned AroundHoe bijzonder is het als je aanspraak kunt maken op je eigen lokale vrije dag...
Koen Herfst - LEO Als recensent is het altijd moeilijk om een CD te bespreken waarvan je weet...