I Am Oak - Osmosis Recensie op Podiuminfo

2019-11-13 I Am Oak is een van die Nederlandse acts die het in zowel binnen- als buitenland erg goed doen, zonder direct garant te staan voor tophits of volle zalen. De band, bestaande uit drummer Tammo Kersbergen, bassist Nick Jongen, gitarist Robby Wouters, maar voornamelijk Thijs Kuijken, staat vooral bekend om de mooi uitgevoerde liedjes, die zich laten vangen in het indiefolkgenre. Dit is alweer hun zesde album, waarbij zij de huiskamer hebben verlaten om het geheel in de studio op te nemen. Het album klinkt meteen wat volwassener en is het meest professionele uit hun oeuvre. Wat verder opvalt is dat nu eens niet de gitaar overheerst, maar de piano.

De titel Osmosis heeft betrekking op het onderbewust verwerken van gedachten en gebeurtenissen. Zo is ‘Hidden Cove’ geïnspireerd door een herinnering aan een wandeling naar een verborgen baai in Italië. Nummers als ‘Wild Ferns’, ‘Cold Heath’ en ‘The Shore’ laten doorklinken dat de band zich graag met de natuur laat vereenzelvigen. “Nature is bigger than you are and you want to lose yourself in this wonder”, zingt de band niet voor niets in het laatstgenoemde nummer. Het leidt tot rustgevende, bijna poppy folk nummers.

Op ‘Swells’ wijken ze even af van het geplaveide pad: de prachtige piano die de golven nabootsten wordt uiteindelijk overstemt door een elektrische gitaar, die bijna drone-achtig na blijft galmen. Je hoort dat dit een experiment is: deze dynamiek is de band niet gewend en het nummer valt uit de toon.

Gelukkig zijn er een aantal nummers die deze uitspatting meer dan voldoende compenseren. De gitaarlijnen en het losse drumwerk op ‘Stranger’ maken dit tot één van de beste nummers op het album. Hier komt het samenspel tussen piano en de staccato gespeelde elektrische gitaarspel uitstekend tot zijn recht. Datzelfde geldt voor het elektrische gitaarwerk dat over de akoestische gitaar wordt gespeeld in ‘Kamikochi’; deze overheerst op een dusdanig subtiele manier, dat de tekst gelukkig nauwelijks te horen is. Bijvoorbeeld de regel ”I saw a rainbow except it was not bowed /it was straight as an arrow hanging in the sky” , geeft aan dat de band het niet van zijn Engelse teksten moet hebben.

Het album draait daarnaast om zelfreflectie. Door het onderbewuste toegang te verlenen om naar de oppervlakte te komen heeft Kuijken veel over zichzelf geleerd. “The trouble in me is me” , zingt hij in ‘Tundra’. Bij “Will I wake in time to forget” in ‘Will I Wake’ probeert hij de luisteraar iets van zichzelf mee te geven. Op het muzikale hoogtepunt van het album, ‘Wondrous Ways’ zingt hij “unrestrained, uncontained …. spend my days free from change”.

Dat laatste typeert het album goed: het is wel veel van hetzelfde en kabbelt voort zonder buiten de lijntjes te kleuren. Dat komt mede door de stem van Kuijken, die, hoe prachtig ook, eenzelfde klankkleur blijft houden en uiteindelijk verveelt. Het is dankzij de sterke productie van Tammo Kersbergen en Floyd Atema dat het album stand houdt. Hopelijk weet de band ons op het volgende album meer te verrassen.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:I Am Oak Label:SnowStar Records