Dan is het tijd om gas terug te nemen met de ballad ‘Affection’, waar de falsetstem à la Jeff Buckley van Joshua Keogh het kippenvel op je arm tovert, maar met een paar belletjes erbij zou het qua sfeer ook zo een kerstnummer kunnen zijn. Met ‘Medicine’ blijven we in de rustigere sferen, althans tot halverwege het nummer, waar het tempo wat omhoog gaat naar een War On Drugs niveau. Maar pas na ‘I Dare You’ gaat het tempo pas echt weer omhoog en dat is net op tijd voordat de aandacht verslapt. Ook in de vlottere nummers zakt het tempo regelmatig in, maar dat zorgt dan weer voor extra dynamiek. Deze Britten weten goed waar ze mee bezig zijn, de muziek klinkt uitgebalanceerd en ligt lekker in het gehoor, zonder dat het allemaal te bedacht over komt.
Philophobia, wat zoiets betekent als de angst om verliefd te worden, is een prachtig afwisselend album, waarin Amber Run het beste van zichzelf laat horen en waar je gerust verliefd op kunt worden. Dat de afsluiter ‘Worship’ nogal saai en zoetsappig is, met oneindig herhalende teksten zoals, ”It’s torture to love you” en ”I lived alone before I met you, maybe I’ll live alone again”, is ze vergeven. Met wat airplay op de betere radiozenders kan deze band uitgroeien tot een nieuwe sensatie.
Hasse Fröberg & Musical Compagnion - Parallel LifeHasse Fröberg vormt samen met Roine Stolt het gezicht van The Flower Kings....
Wallis Bird - Woman De Ierse Wallis Bird woont tegenwoordig in Londen maar gelukkig zijn de...