2019-11-26
Hasse Fröberg vormt samen met Roine Stolt het gezicht van The Flower Kings. Deze eigengereide Zweedse progrockformatie is bijna niet meer weg te denken en heeft er alweer een jaar of 25 op zitten. Wanneer een band al zo lang bestaat willen sommige leden wel eens een ander pad inslaan en dat is precies wat Hasse Fröberg al sinds 2010 doet met zijn band HFMC dat een afkorting is van Hasse Fröberg & Musical Companion. Wanneer je denkt dat Fröberg iets totaal afwijkends doet dan kom je bedrogen uit. Ook op Parallel Life het vierde album van Fröberg en zijn kompanen zijn The Flower Kings nooit ver weg. Natuurlijk is het geen exacte kopie, maar het soort progrock dat we horen is toch hetgeen waar Fröberg zich hoorbaar het meest in thuis voelt.HFMC begint het album doodleuk met het bijna 22 minuten, in zes partjes opgedeelde, titelnummer. Geheel in progrocktraditie natuurlijk. We horen tussen de geijkte progrock ook fusion-achtige stukjes en zelfs fraaie Beatlesque passages. Dit nummer bevat ongeveer alles wat je van een track van epische proporties kunt verwachten, maar toch klinkt het niet fragmentarisch, wat mede komt door het mooie en soms ook stevig uitpakkende gitaarspel van Fröberg en Anton LIndsjö. Daarbij houdt de licht hese rockstem van Fröberg de boel mooi bij elkaar. Het is gedurfd, een album zo te beginnen, maar ook in eigengereidheid blijkt HFMC een prima navolger van The Flower Kings.
Maar wanneer je een album zo mooi begint, kun je dan met de rest van de tracks daar dan nog over heen? HFMC probeert het met zes tracks waarvan er drie lang en drie wat korter en puntiger zijn. Van de korte tracks valt vooral de voortreffelijke en behoorlijk stevige (bijna) hardrocktrack ‘Friday’ het meest op. HFMC laat hier, maar ook op de twee andere korte songs, horen ook wat eenvoudiger uit de hoek te kunnen komen en ook dat werkt prima.
Dat niet alles goud is wat er blinkt, blijkt wel uit het rustige en half akoestische ‘Rain’ dat wat al te langdradig is, maar dit kritiekpunt wordt dan weer ruimschoots goedgemaakt door het meer dan 10 minuten durende ‘Time Waits’, dat wel soms wel wat aan Yes in haar beste dagen doet denken. Geen slechte referentie lijkt ons. Rest nog een eervolle vermelding voor het afwisselende en sublieme toetsenwerk van Kjell Haraldsson, die ook zeer regelmatig het orgel van stal haalt, waardoor de hele plaat lekker vintage klinkt.
Over Parallel Life valt dus weinig onvertogens te zeggen. Fröberg en zijn compagnons hebben zich weer uitgesloofd en een mooie progrockplaat in elkaar gefröbeld. Het album zal zijn weg wel vinden naar de liefhebbers van de HFMC en natuurlijk naar de fans van The Flower Kings, die dit album ongetwijfeld zeer zullen waarderen.
Laïs - 25 Jaar LaisIn 1994 zongen Jorunn Bauweraerts, Annelies Brosens en Nathalie Delcroix op...
Amber Run - Philophobia Na een pianoriedeltje als intro van het album Philophobia , gaat Amber Run...