De strijkers uit het orkest openen prachtig op de eerste paar minuten van ‘Bury Me Dead’. Pete Knutsen (gitaar, keyboard en achtergrondzang) heeft de arrangementen van de band knap omgezet naar muziek voor een orkest. De klanken die het Norwegian Radio Orchestra op de rest van het album voorbrengt, van ingetogen vioolspel tot sterk samenspel op bijvoorbeeld ‘The Jester’, zijn indrukwekkend mooi. De opbouw van band en orkest komt het best tot zijn recht op ‘Queen Of All Queens’, één van de bekendere nummers van Popol Ace. Als de band bijna de helft van dit nummer in de originele, energieke rockversie gespeeld heeft en Pete Knutsen zijn gitaarsolo inzet, vallen de blazers in, op de voet gevolgd door de strijkers.
Van minder genot is de zang. Na op het openingsnummer twee minuten genoten te hebben van de strijkers, laat Popol Ace voor het eerst van zich horen in de vorm van zanger Jahn Teigen. Zijn stem doet denken aan die van Phil Collins; de band beschrijft zichzelf dan ook als een mix van Genesis, Chicago en Procol Harum. Toch is er een groot verschil. Collins stem verveelt niet; helaas die van Teigen wel. Alhoewel hij een groot bereik heeft en geen noot verkeerd zingt, doet zijn aangezette livestem meer denken aan musical dan aan een rockband. Op de studioalbums van Popol Ace is zijn stem overigens minder aangezet, wat prettiger luistert. Helaas moet de luisteraar het dan wel stellen zonder de schitterende muziek van KORK.
Silently Loud is muzikaal gezien een lust voor het oor. De samenwerking tussen de rockband en het symfonieorkest is geslaagd, waarmee een droom van Popol Ace in vervulling ging. Als je van een glad, gepolijst (musical)stemgeluid als dat van Jahn Teigen houdt, dan klinkt Silently Loud alsof je in een fijne droom bent beland.
Mark Mulcahy - The GusWelk boek heeft jouw leven voorgoed veranderd? Voor Mark Mulcahy is dat...
Benedicte Maurseth - Benedicte Maurseth Benedicte Maurseth speelt al 28 jaar viool en dat is op het gelijknamige...