2019-11-27
Om August Kann simpelweg als een Noorse singer-songwriter neer te zetten doet hem tekort. Na een vocale jazzstudie aan de Norwegian Academy of Music speelde hij mee in verschillende eigenzinnige bandjes, zoals de popband Kloversvingen, de improvisatieband Karwowski en de soul/funkband Freddie Panda. Hij lijkt nog op zoek te zijn naar het genre wat goed bij hem past. Het levert hem wel een scala aan muzikale vrienden op die ook meespelen op zijn solodebuut: Håkon Aase op viool en piano; Fredrik Karwowski en Jørgen Kasbo op elektrische gitaar; Bjørn-Even Verbeke op piano; Martin Morland op bas en Ivar Myrseth Asheim op drums. Geen wonder dat de titel van het album How Did All These People Get Into My Room is!Gezien zijn ervaring in verschillende bandjes, zou je een heel divers album mogen verwachten. Dit is echter niet het geval: alle negen nummers zijn ingetogen, folky nummers, waarbij je heel duidelijk de invloed hoort van Jack Johnson, Nick Drake en vooral Paul Simon. Zo zeer zelfs dat je je afvraagt of dit originele composities zijn. Het klinkt allemaal erg bekend. Dat begint al met de opener ‘Girl Behind The Trees’, waar je het idee krijgt dat je het eerder hebt gehoord. De single ‘This Smells Like Paris’ zou zo op Graceland passen.
De titeltrack ‘How Did All These People Get Into My Room’ klinkt daarentegen fris, al zingt Kann dit bijna verzuchtend. De tekst is grappig gevonden, met een dikke knipoog naar de muzikale vrienden die hier in grote getale zijn verschenen “These are people that loved, people I once knew”. Het is een nummer wat velen zal aanspreken: verloren gegane vriendschappen, op een mooie manier bezongen, waarbij viool, piano en gitaar in mooie harmonie samengaan. Ook het opvolgend nummer, ‘You Don’t Need Me’ is prachtig: gedragen door de fraaie samenzang van Thea Emilie Wang, waarbij de piano en gitaar elkaar goed de ruimte gunnen, zonder te overheersen.
Helaas zijn deze twee juweeltjes niet voldoende om een heel album te dragen. Kann’s stem is niet bijzonder en soms ronduit zwak (‘Louie’). Tekstueel mag er ook nog wel wat geschaafd worden (‘Brother’ is ronduit irritant) en de overige nummers lijken teveel op bekend materiaal. Het is niet bijzonder genoeg om in de huidige overdaad aan aanbod van singer-songwriters er boven uit te stijgen. Hopelijk lukt het hem om een volgend genre beter aan te pakken.
Richard Lindgren - Death & Love Death & Love is het elfde studioalbum van de Zweedse singer-songwriter...
mxmtoon - the masquerade Mxmtoon is de artiestennaam van Maia, een YouTube en social media...