2019-12-12
Na zijn omzwervingen is Stuart Staples van Tindersticks ‘thuis’ gekomen op het Griekse Ithaka, net als Odysseus lang voor hem. Een landkaart van het idyllische eiland siert de albumhoes van No Treasure But Hope prominent. Vanaf deze geïsoleerde plek beziet hij – teruggetrokken – de wereld van een afstandje. Het eenvoudige leven daar richtte zijn aandacht op de schoonheid die je in alledaagse dingen kunt aantreffen. ”But it’s the beauty that stops me and brings to my knees”. En daarbij vindt hij de grootste schat die een somberende ziel zich kan wensen: hoop.Na twee soloalbums is deze zanger toch weer met de band aan de slag gegaan. Dit album is in vijf weken opgenomen, met songs die hij in grote lijnen al geschreven had. Dat wijkt erg af van hoe voorgangers tot stand kwamen, met eindeloos schaven. Maar net als voorgaande Tindersticks albums staat ook deze vol langzame nummers. De toon is wel subtiel veranderd. De wanhoop en vervreemding die je op The Waiting Room nog hoorde, maakt plaats voor aanvaarding en dankbaarheid. Het is de volgende stap in een ontwikkeling die met The Something Rain in 2012 begon.
De zang van Stuart lijkt nog breekbaarder te klinken dan voorheen, vooral in het openingsnummer ‘For The Beauty’, alsof de emotie nog maar net bedwongen kan worden. De begeleiding is in zijn geheel wat minder experimenteel en lichter geworden, met ondersteuning door gitaar en orgel. ‘Take Care In Your Dreams’ klinkt bijna als easy-listening met zijn langzame bossanova ritme en de vibrato op het orgel. En ‘Pinky In The Daylight’ kun je eigenlijk niet anders omschrijven dan een lovesong. Maar ondanks die paar luchtigere nummers overheerst het gevoel van zwaarmoedigheid. Het refrein ”I miss you so bad” in ‘The Amputees’ gaat door merg en been. Als je de muziek echt op je laat inwerken en je jezelf openstelt, prikken de tranen achter je ogen en moet je af en toe een brok wegslikken. Gelukkig schreef Homerus dat mannen die hun tranen de vrije loop laten een nobel karakter hebben.
No Treasure But Hope is een mooi album geworden, waarop je volop kunt genieten van het karakteristieke stemgeluid van Stuart Staples. Het mist echter wel het donkere randje dat je op vorige albums hoorde. Door de thematiek zal het vermoedelijk vooral aanslaan bij het publiek dat samen met de band ouder aan het worden is. De tragiek die bij het besef van de vergankelijkheid hoort, is voelbaar zonder sentimenteel te worden. Het is een album dat uitstekend past bij de somberste tijd van het jaar die na al het feestgedruis onvermijdelijk aanbreekt.
Nils Frahm - All EncoresIn 2016 en 2017 spendeerde Nils Frahm een lange periode in Saal 3 van het...
Simon Joyner - Pocket Moon Simon Joyner is een singer-songwriter uit de Verenigde Staten en wel uit...