2020-01-29
Iedereen heeft wel eens familie of vrienden die te lang blijven hangen. C'est Ça van Fly Pan Am is een probaat middel om zelfs de meest hardnekkige plakkers uit huis te jagen. Want dit album schuurt, piept, kraakt en giert dat het een lieve lust is. Op hun vierde album gaan ze helemaal los, en is er vrijwel geen enkel rustpuntje om even op adem te komen. Het lijkt of ze na een afwezigheid van bijna vijftien jaar nog een laatste tour de force willen leveren. En dat is het dan?Het Constellation label is misschien wel één van de laatste plekken waar volop de ruimte voor het experiment wordt geboden. Commerciële belangen lijken hier haast geen rol te spelen, want iedereen weet dat met de extremen van het muzikale spectrum geen droog brood is te verdienen. En zo kunnen de vijf Franstalige Canadezen ruimschoots hun ei kwijt. In het Engels, getuige de songteksten op de cover, maar dat had net zo goed Oezbeeks kunnen zijn. Want als er niet gekrijst wordt, dan is de zang wel zo goed als verdronken in een wall of sound.
Het geheel is energiek maar donker. Helemaal vernieuwend is de muziek toch niet. Wie de avant-garde van begin jaren tachtig kent, zal her en der wel wat herkenning hebben. Het hi-hat werk in ‘Bleeding Decay’ dat verdacht veel lijkt op werk van Bauhaus, de industriële noise in ‘Alienage Syntropy’ waar Jim Thirlwell – alias Foetus – zich ook graag van bediende of een manische bas in ‘Interface Your Shattered Dreams’ zoals Sonic Youth dat deed. Op het album wisselen instrumentale breaks, waar traditionele songstructuur geheel ontbreekt, de noise-rocknummers af. Soms krijg je het idee dat daar overheen nog een spoor met willekeurige herrie is gemixt. Het lijkt bijna of men geen keuze kon maken uit twee toch wel verschillende stijlen.
C'est Ça is er niet om zoete broodjes te bakken. Voor de doorsnee muziekliefhebber is het vrijwel onverteerbare kost. Het is meer een klap in je gezicht, of beter nog, een draai om je oren. De heren hebben zonder scrupules een statement gemaakt. Het gaat hen niet om schoonheid, maar om een getrouw beeld te schetsen van een deprimerende wereld. En dat is ze goed gelukt. Of zoals dat zo briljant verwoord is in de film American Beauty: ”Are you trying to look unattractive? Well, congratulations. You've succeeded admirably.”.
David Kilgour & The Heavy Eights - Bobbie`s A GirlDavid Kilgour is een singer-songwriter uit Nieuw Zeeland die verantwoordelijk...
Mermaidens - Look Me In The Eye De indieband Mermaidens komt uit Wellington in Nieuw Zeeland. Hun nieuwste...