2019-12-22
Sinds haar vorige album is er voor Amy O behoorlijk wat veranderd. Ze is getrouwd, van New York naar Bloomington (Indiana) verhuisd, van baan geswitcht en ze is zwanger van haar eerste kind. Deze veranderingen zijn de basis voor haar nieuwe album Shell: “There was a lot of parsing through the past, as I was noticing a gap forming between my adult self who was moving forward with her life and parts of my younger self that were stuck behind.” Haar kenmerkende stijl is echter onveranderd. Het derde album staat vol met toegankelijke indie-popnummers die al iets beter gearrangeerd zijn dan de nummers op voorgangers Elastic en Arrow. Amy wilde op haar nieuwe album vooral haar gitaar anders inzetten: “I try to put more riff-writing into my songs and leave more moments for little solo-y parts, ‘cause that’s something that I think I felt intimidated by for a long time. Alhoewel het voor Amy zelf vernieuwd is, blinkt de gitaar niet uit. Anders dan op haar eerdere albums, komen de instrumenten en de zang wel meer tot hun recht, omdat ze hun eigen hoogtepunt kennen. Zo is op ‘Later On’ wat gitaargeweld te horen, maar niet tijdens de zang. Op ‘Planet Blue’ klinken enkele riffjes die het nummer wat meer verdieping geven. In het refrein rockt de gitaar harder, maar niet overheersend ten opzichte van de zang. Net wanneer je denkt dat ‘Planet Blue’ op zijn einde is, geeft Amy haar gitaar nog eens een flinke strum; dat is dan wel weer verrassend. Op ‘Rest Stop’ laat ze horen dat ze ook nummers kan maken zonder grootse gitaren. Het is een welkom rustpunt op het rammerige album.
Afgezien van het gitaarspel kun je horen dat Amy een songwriter pur sang is. Haar teksten lopen lekker, bijvoorbeeld in ‘Synesthesia’: “You turned over a new leaf/I could see the yellow in your eyes/Just like a tiger in the autumn/Orange and red stripes”. Soms krijgt de tekst een Courtney Barnett-achtige droogheid, bijvoorbeeld als Amy in titelnummer ‘Shell’ zingt: “Have you tried savory oatmeal/I’ll tell you all about it on the drive” of in ‘Blueberries’: “Take it off and throw it in the river/You’ve got a letter to deliver/[…]No one’s here to read it, so you eat it/Ink tastes like blueberries when you lick it”.
Al met al luistert Shell lekker weg, maar mist net dat kunstige extraatje. Amy zingt goed en laat haar gitaar klinken. Ze heeft gezorgd voor meer balans tussen de instrumenten en haar stem. Daarnaast is de tekst bij vlagen geinig. Toch blijft het door het gebrek aan gelaagdheid in de nummers klinken als een high school bandje. De potentie is er. Hopelijk zet Amy de stijgende lijn door en krijgen we op haar vierde album een volwaardig indiepopmeesterwerk toegereikt.
DIIV - Deceiver DIIV ’s frontman Zachary Cole Smith worstelt al jaren met zijn verslavingen,...
Minimal Compact - Creation Is Perfect De verrassing was groot bij het zien van de naam van Minimal Compact op de...