Black Marble - Bigger Than Life Recensie op Podiuminfo

2019-12-16 Tetris, de smiley, GPS, Depeche Mode, de super soaker, het world wide web. Wat een fantastisch decennium, moet Chris Stewart gedacht hebben. Al drie albums lang brengt hij onder zijn artiestennaam Black Marble throw backs naar de jaren ‘80 uit. Wat Stranger Things op Netflix doet, doet Black Marble op de synthesizer.

De inspiratie voor het derde album Bigger Than Life is echter niet afkomstig uit de eighties, maar uit Chris’ dagelijkse busreis door Los Angeles. Elke dag verruilt hij de gehaaste, volle straten voor het rustgevend berglandschap bij zijn studio. De observaties in de drukke stad en de sfeer van de heuvels schijnen de basis voor dit album te zijn. Het is echter lastig om dat bij een eerste keer luisteren te kunnen herkennen. Wat overheerst zijn herhalende computerbeats en eentonige zang.

Na een paar keer luisteren, is het toch mogelijk de basis terug te horen. In ‘One Eye Open’ komt de drukte van Los Angeles naar voren. Het intro klinkt als speldenprikken en de tekst is nerveus: “I'm up on the high rope/Another night/People have to see one eye open every time.” De rest van het nummer brengt een snelle synth-riedel met daaroverheen een keyboardmelodie. Tussendoor volgen twee dromerige verrassingen: ‘The Usual’ en ‘Hit Show’ zijn instrumentale nummers. Ze moeten wel voortgebracht zijn door de bergkalmte, zoveel rust geven ze. Net als ‘One Eye Open’ is ook ‘Grey Eyeliner’ één van de uptemponummers. Het opent met wat aanstekelijke bliepjes uit de synthesizer en een sterk baslijn. Daarna neemt de herhaling helaas de overhand. Van het hele album blijft ‘One Eye Open’ door het dwingende, toch melodieuze ritme het beste hangen.

Echt warm of koud word je van Bigger Than Life niet, tenzij je enorm weg bent van de synthpopsound. De gebroeders Duffer werken aan een nieuw seizoen Stranger Things. Daar zou Black Marble de nieuwe tracks mooi kwijt kunnen.

Recensent:Lizan van der Holst Artiest:Black Marble Label:Sacred Bones Records