2020-02-21
Na vijfentwintig jaar instrumentale muziek besloot Rachel Grimes om eens een album met vocalen te gaan maken. De aanleiding is even begrijpelijk als ambitieus; aan de hand van haar eigen familiegeschiedenis wilde de Amerikaanse componiste een beeld schetsen van de staat Kentucky – van het eind van de achttiende eeuw tot halverwege de twintigste eeuw. Vooral de beginperiode is bewogen. Kentucky sloot zich aan bij de Verenigde Staten en vormde een frontier state, grenzend aan het immense gebied dat nog veroverd moest worden voordat de VS het land werden zoals we dat nu kennen. De staat koos voor The Way Forth, wat gepaard ging met optimisme, succes, ellende, verdriet en alles wat je nog meer bij een grote stap voorwaarts kunt verzinnen.Grimes vertelt het verhaal vanuit het perspectief van vrouwen, slaven en andere personen die niet gehoord werden in tijden waarin de machtige blanke man de scepter zwaaide. We horen ‘Patsy’ en ‘Sara’ hun relaas doen over levens die zowel vertrouwd als verjaard aandoen (ongeveer zoals je oma vertelde hoe het er vroeger aan toe ging), de slavin ‘Dolly’, die een zoon kreeg van haar meester, komt aan het woord en ook passeren (soldaten)getuigenissen van de Amerikaanse Burgeroorlog de revue. Veel spoken word, ingesproken door excellente stemacteurs, en getoonzet door melancholieke en soms spookachtige instrumentatie en koorgezang.
Ter afwisseling van het neoklassiek aandoende viool- en pianowerk zet Grimes er folkmuziek uit de beste Amerikaanse traditie tegenover. Dansbaar, feestelijk en gelardeerd met vrolijke violen, maar onderhuids broeit er wel iets. Zo volgt in het nummer ‘The Hysterical Society’ na een ogenschijnlijk welkom onthaal van onder andere ‘Patsy, Matsy, Mary Margaret, Dorcas Alexander’ het nogal crue refrein Fussin’ and fightin’, Spolied, stinkin’ rotten, All came through the Cumberland gap. Verder laat een zekere Henry zich in het opbeurend klinkende ‘Fontaine Ferry’ ontvallen: Now some folks may differ from me, But their talk is nothing but a sham. Roddel, ruzie en andere fricties; het is van alle tijden, laten we maar zeggen.
Het knappe aan The Way Forth is dat het album nostalgie ademt, zonder sentimenteel te worden en dat het een wereld oproept die bekend aanvoelt, maar tegelijkertijd mijlenver van je afstaat. Dit maakt zowel de muziek als de teksten onwijs boeiend, waardoor je blijft luisteren. En dan wordt het geheel ook nog afgesloten door een instrumentaal nummer in de beste traditie van componiste en pianiste Rachel Grimes – ‘A New Land’ laat je geheel voldaan maar tegelijk opgeladen voor nieuwe avonturen achter. Wat een finale en wat een topplaat, een hoogtepunt in Grimes’ rijke oeuvre.
Omni - Networker Omni is een duo uit Atlanta, bestaande uit Philip Frobos (bas, zang) en...
Land Of Kush - Sand Enigma Koesj, of Kus, was in de oudheid een koninkrijk op de grens van waar nu...