2019-12-25
Wie The Curse Of Milhaven zegt, zal veelal in dezelfde adem Nick Cave benoemen. Google doet dat logischerwijs, omdat dit namelijk een nummer is van meneer Cave. Dus het is je vergeven als je bij deze naam niet meteen denkt aan de brute Belgische melodic death/ metalcore formatie. En toch geven ze je genoeg redenen hiervoor. Zo hebben ze sinds de oprichting in 2012 al twee albums op hun naam staan, hebben ze gespeeld op Ieperfest, zijn ze support geweest voor Vital Remains en Carnifex. Hun eerste show was met de Belgische natuurkracht Aborted. Dat is alsof je in Nederland als beginnende symfonische metalband meteen met Within Tempation mag spelen. Enfin, The Curse Of Milhaven doet het goed en ze hebben nu album nummer drie op zak, genaamd Thresholds.Ze doen denken aan een meer rauwere, meer metalcore georiënteerde variant van Arch Enemy. Het muzikale pallet is groots, snel en bombastisch, maar is iets minder over-the-top met de melodielijnen. Dat is dus waar het metalcore aspect om de hoek komt kijken. The Curse Of Milhaven zet de melodie op efficiëntere wijze in en gebruikt ze bijvoorbeeld om een gitaarsolo naar een hoger plan te tillen. De vocalen van frontman Jasper Lobelle zijn erg goed: hij is rauw, luid, maar heeft ook een sterke articulatie. Hij klinkt bruut en onheilspellend, terwijl hij tevens duidelijk te verstaan is.
De openende titeltrack is een goed voorbeeld van bovenstaande. Vanuit een langzaam en dreigend intro wordt er met een tromgeroffel meedogenloos omgeslagen naar een donderende gitaarriff met dito drumpartij, aangevuld met de sterke vocalen van Lobelle. Alles komt aan bod: blastbeats, growls, dubbele basspartijen, een melodisch segment dat over gaat in de allesvernietigende gitaarsolo, terwijl Lobelle alles geeft in de kreet: “Death is what I will create!”. ‘Shelter’ is daaropvolgend zelfs genadelozer en komt met een muzikale partij aanzetten waar menig Scandinavische metalband trots op mag zijn, aangevuld met de kreet: “Where is my god now?”. Lobelle gaat met zijn stem enkele tandjes lager, waardoor het lijkt alsof er sprake is van een gastzanger. Maar nee, hij doet alles zelf.
Ze brengen niets nieuws onder de zon, maar wat ze doen, doen ze wel heel erg goed. Wie de eerste paar tracks heeft gehoord, weet wat hem of haar te wachten staat voor de rest van Thresholds: een solide, goed uitgevoerde en strakke dosis deathmetalcore. Kleine verrassing zijn wel de twee instrumentale segmenten. Waarbij alleen ‘Enlightenment’ echt als intermezzo te bestempelen is. Een akoestische intermezzo wel gesteld en daarmee ook de enige adempauze op dit album van 34 minuten. Niet verkeerd op zich, maar het voegt niets toe aan of bouwt niet op aan één van de tracks. Afsluiter ‘Cruciato Mentis’ is een volledige instrumentale track, waarbij de band op volle toeren speelt zonder vocalen. Hier spreken de instrumenten en krijgen de gitaristen de kans om hun muzikale kwaliteiten ten toon te stellen. Beide tracks laten echter wel zien dat The Curse Of Milhaven meer is dan enkel een brute kracht aan gitaargeweld.
The Sad Flowers - DesolationNog geen twee jaar geleden werd ondergetekende geconfronteerd met The Sad...
Egeria - As Night Falls Met Egeria hebben we er in Nederland weer een nieuwe symfonische metalband,...