2020-01-24
Nog geen twee jaar geleden werd ondergetekende geconfronteerd met The Sad Flowers. Uw recensent was toen niet erg te spreken over de zang, maar wel over de muzikale verrichtingen van de twee Belgen. Zang, het is een kwestie van smaak en ook op Desolation de tweede plaat van The Sad Flowers is het naar de bescheiden mening van ondergetekende nog steeds niet het sterkste deel van de muziek. Nog steeds jammer, want muzikaal ontbreekt het Jan Ooms en Jany Claeskens niet aan ideeën. De Pink Floyd-achtige slepende rock vermengd met een alternatief jaren tachtig randje klinkt als een klok. De melodieën worden gekenmerkt door mooie keyboardloopjes en warme gitaarklanken. De teksten zijn behoorlijk actueel met thematiek over het gedrag van de mens en hoe we met zijn allen de aarde aan het opsouperen zijn. Juist die donkere thematiek vindt zijn weerslag in de somber klinkende muziek. Wat dat betreft slaat de albumtitel de spijker op de kop.
Het album opent instrumentaal met ‘Sphere’ dat door de mix van desolate keyboardlijntjes en een fijne riff inderdaad sfeervol klinkt. Pink Floyd komt in het lange ‘Deep’ direct om de hoek kijken door het ‘Echoes’- achtige begin. De prachtige gitaarlijnen zijn om van te smullen. Zelfs de (gedubbelde) zang valt hier nog wel redelijk op de plek. Het alternatieve jaren tachtig randje hoor je regelmatig terug in het gitaargeluid, dat wel ergens beïnvloed is door bands als The Cult, Sisters Of Mercy en The Mission. Het best hoor je dat in tracks als ‘Distance’ en ‘Payback Time’, waar soms ook de zang die kant op gaat.
Pink Floyd ten tijde van Obscured By Clouds hoor je dan weer terug in ‘Scorpions & Snakes’ en ook in ‘Deception’ probeert Ooms weer een van zijn David Gilmour imitaties uit. Net als op de voorganger heeft The Sad Flowers er een militant Duitstalig nummer tussen gezet. Een dappere poging om Rammstein naar de kroon te steken en op zichzelf staand is het geen nare track, alleen past het niet lekker tussen de rest. Hierna kabbelt het album vredig naar zijn eind en omdat het album iets van zeventig minuten duurt verslapt ook nu de aandacht behoorlijk. Ondanks de mooie uitvoeringen.
Ondergetekende leert al om te gaan met de zang van Jan Ooms, al zal het album ook niet vaak uit de kast komen. Duidelijk is dat de twee heren behoorlijk creatief zijn en met Desolation een donker maar onderhoudend album hebben opgenomen. Wie geen moeite heeft met de zang zal dit album zeer zeker waarderen. Daarbij ook nog een eervolle vermelding voor het prachtige artwork.
Orthanc - CarnivalBegin jaren negentig van de vorige eeuw werd Orthanc opgericht in het...
The Curse of Millhaven - Thresholds Wie The Curse Of Milhaven zegt, zal veelal in dezelfde adem Nick Cave...