2020-01-09
Een recensie over Insomnium schrijven is voor ondergetekende altijd weer een heidense klus. Niet omdat de Finse band van die beroerde muziek maakt, integendeel het is vooral een probleem voor uw recensent om objectief te blijven. Meestal wordt hij bij de eerste tonen van elk willekeurig Insomnium album gegrepen en komt er dan vervolgens nooit meer los van.Dit wetende dan toch maar in een onvoorzichtige bui het achtste schijfje van de Finnen een eerste draaibeurt gegund en ‘helaas’ valt uw recensent direct weer ten prooi aan de droefgeestige klanken van het vijftal. Vijftal, hoor ik u denken. Jazeker, er is een vijfde bandlid in de persoon van Jani Liimatainen toegevoegd. Deze Jani speelt gitaar en verzorgt ook een gedeelte van de cleane vocalen. Hierdoor kan gitarist Ville Friman een stapje terugdoen om wat meer tijd aan zijn werk als docent op de universiteit van York te besteden. Al blijft hij nog wel lid van de band, hij zal niet meer op tournee gaan. Voor het bandgeluid heeft het echter geen gevolgen, gelukkig maar.
Zoals verwacht wijkt ook album nummer acht met de vrolijke titel Heart Like A Grave niet veel af van eerder werk van Insomnium, al valt er wel een hele lichte verandering te bespeuren binnen het bekende treurige werk vol meanderende gitaarpartijen en gedragen vocalen. Zoals een lange track als ‘Pale Monring Star’ je bij de kladden grijpt, dat kan alleen maar bij Insomnium. Maar de verschillen zit hem in enkele tracks zoals ‘Valediction’ dat er, voor Insomnium begrippen een swingend ritme ingooit. Door de cleane zang, afgewisseld met de grunt van Niilo Sevänen, doet de band in dit catchy nummer direct aan landgenoten Amorphis denken. Ook ‘And Bells They Toll’ , is traag en slepend , maar tevens zeer toegankelijk door de toevoeging van cleane zang. Alsof de band zelf ook bang werd dat het te soft zou worden, volgt hierna direct het beenharde maar geweldige ‘The Offering’, dat overigens ook weer een prachtig Opethiaans rustpuntje kent. Iets dat ook ongeveer geldt voor ‘Mute Is My Sorrow’. Hierna volgen nog drie tracks die allen boven de zeven minuten klokken en onmiskenbaar het Insomnium keurmerk hebben.
Ook nu is het uurtje Insomnium weer voorbij voor je er erg in hebt. Heart Like A Grave is weer net zo meeslepend als haar zeven voorgangers. Deathmetal om bij weg te dromen, het klinkt gek, maar het is weer prachtig wat de Finnen ons voortoveren.
Stake - Critical MethodEigenlijk is het niet helemaal eerlijk om Critical Method van STAKE een...
Serpentyne - Angels Of The Night Voor de verandering mogen we een keer een symfonische metalband met zangeres...