2019-12-15
Ronkende bas in de stijl van Motörhead, bulderende vocalen à la Mastodon, beukende gitaarriffs waar Black Sabbath zelf ook nog trots op zou zijn. Dat is de beste manier om de Zweedse heavy metalgroep Bombus te omschrijven. Met ieder album zijn ze gegroeid en daarin is de nieuwste plaat Vulture Culture geen uitzondering. Ging voorganger Repeat Until Death uit 2016 al een melodischere kant op, voegen ze met de nieuwe plaat er zelfs spacy elementen aan toe. Wat dan weer te danken is aan de toevoeging van het vijfde lid en derde gitarist (!) Simon Solomon. De beste man heeft er hoe dan ook een nieuwe dynamiek in gegooid die meteen vanaf het begin te spotten is. Zo heeft opener ‘A Ladder – Not A Shovel’ meteen een knallende, dynamische opening, waarmee de nieuwkomer meteen even op zijn plaats gezet wordt. Wees gerust, Bombus klinkt nog steeds luid, ruig en bombastisch. Het is nog steeds die ronkende baslijn die zich als een knorrend varkentje een weg door de muziek baant na deze grootse intro, die domineert. Met drie gitaristen aan het front klinken ze nu zelfs grootser dan ooit en zijn ze zelfs klaar voor grote stadions. Diezelfde gitaarspierballen worden horen we meteen weer op de volgende track ‘(You’re All Just) Human Beings’, waarbij een AC/DC-like riedel de boel aftrapt. Terwijl datzelfde bas-varkentje blijft knorren wisselen die eerder benoemde spacy gitaargeluiden zich af.
Hoewel het muzikaal wat verder uitgediept en uitgebreid is, lijkt het muzikaal wat meer afgevlakt te zijn. Of komt dat juist door de kraakheldere productie waardoor de teksten beter te volgen zijn en ze blijkbaar altijd al wat eenvoudig van aard waren waren? Liedjes als ‘Mama’ (waarbij er op gewezen wordt dat je naar je moeder moet luisteren) en ‘It’s All Over’ (waarbij een zekere haat wordt toebedeeld aan een zeker iemand). Ook ‘In The Shadows’ laat er tekstueel geen gras over groeien en ‘Two Wolves And One Sheep’ is eveneens wat cheesy te noemen.
Gesproken over ‘Mama’: die intro lijkt toch verdacht veel op Mastodon’s ‘Colony Of The Birchmen’, waarmee ze ook daadwerkelijk een knipoog geven aan de band als inspiratie. Om nog maar te zwijgen over stevige ‘gitaarstomp’ waarmee de titeltrack gebracht wordt. Het voornaamste verschil met Mastodon is dan wel weer dat Bombus meer opbeurende gitaarsolo’s kent, zoals de titeltrack meteen demonstreert.
Eenzelfde trucje wordt tentoongesteld met ‘Feeling Is Believing’, waarbij die eerder genoemde ‘stomp’ wordt afgewisseld met ophemelende riedels, solo’s en zelfs refrein. Alles wordt met passie gespeeld, geleverd, voelt nog meer larger-than-life aan mede dankzij de sterke productie. Kortom, Bombus is er weer in geslaagd om met Vulture Culture de lat voor zichzelf nog hoger te leggen en weer negen flitsende anthems neer te zetten.
Hideous Divinity - Simulacrum Hideous Divinity is een Italiaanse deathmetalband die, wanneer de afkomst...
Tribulation - Alive & Dead At Södra Teatern Tribulation is een vreemde eend in de metalen bijt. De Zweedse band begint...