De technische deathmetal is goed in elkaar gestoken en geeft blijk van goede muzikanten. Het is alleen dat het zo heftig is dat je compleet murw gebeukt bent na afloop. Het enige rustpuntje binnen de muziek zit tussen de tweede en derde track in en duurt dertig seconden. Gelukkig horen we regelmatig de nodige vernuftige breakdowns en tegendraadse tempi, wat het technische vermogen van de gitaristen Enrico Schettino en Riccardo Benedini bevestigt. Daarbij is het dan ook een knappe prestatie van Giulio Galati (drums) en Stefano Franceschini(bas) dat ze het kunnen volgen en superstrak houden. Het maakt tracks als ‘Anamorphia Atto III’ en ‘The Deaden Room’ tot prima tracks terwijl een van begin tot eind doorratelend nummer als ‘Prey To Vision’ ook best lekker is.
Andere prima songs zijn het eerdergenoemde ‘The Embalmer’, dat zelfs enigszins catchy is te noemen (kan dat bij dit soort brute deathmetal?), en afsluiter’ Implemini Exitio’ dat soms lekker doomy klinkt en ook wat van de door de band aangehaalde blackmetalinvloeden laat doorschemeren. In de andere tracks moet je die invloeden met een lampje zoeken. Simulacrum is toch vooral een volbloed deathmetalplaat.
We hadden nog niet verteld dat grunter Enrico Di Lorenzo over een heerlijk diepe grunt beschikt die prima in het brute geweld past en dat de teksten die hij uitbraakt ergens zijn geïnspireerd door Lost Highway, een film van David Lynch. Al met al is Simulacrum prima te pruimen en zal zijn weg naar de liefhebbers wel vinden.
Jeroen Schmohl - TroubleDe Amsterdamse zanger Jeroen Schmohl speelt in verschillende bandjes...
Bombus - Vulture Culture Ronkende bas in de stijl van Motörhead, bulderende vocalen à la Mastodon,...