Blunt - Where Minds Touch Recensie op Podiuminfo

2007-06-26 Where Minds Touch is alweer het derde album van de West-Vlaamse band Blunt (niet te verwarren met de Britse huilebalk James Blunt). De band is gevormd rond violist/ zanger/ liedjesschrijver Rik Vande Walle, drummer Gino Verstraete en gitarist Vincent Messely. Voor dit derde album kreeg het trio versterking in de vorm van een bassist en toetsenist. Het stempel folkrock lijkt na openingstrack ‘One Way Track’ geheel gerechtvaardigd. De viool doet goed zijn werk en de vergelijking met The Levellers kan meteen gemaakt worden.

Gaandeweg het album is het folkrockstempel echter steeds minder duidelijk te plakken. Het merendeel van het album blijkt te bestaan uit pop/rock songs met een elektrische gitaar, bas en drums en regelmatig aangevuld met piano, hammond of synthesizer. Heel origineel is het zeker niet. De folk blijkt steeds vaker van het keyboard te moeten komen, in plaats van dat originele folkinstrumenten gebruikt worden. Ook de zo kenmerkende viool blijkt niet consequent te worden ingezet.

Slecht een enkele keer, zoals op ‘Wonderful Day’ kan Blunt ook redelijk overtuigen met alleen bas, gitaar, drums en wat toetsten. Het gros van de nummers heeft juist een instrument als in dit geval meestal de viool nodig om te kunnen beklijven. Dit omdat de nummers op zich zeggingskracht en een eigen smoel missen. Nu kan folkrock ook wel gemaakt worden zonder de traditionele instrumenten, maar dan mist Blunt simpelweg warmte en ontroering in de composities en zeker ook in de zang. ‘No Faillure’ en ‘Don’t You Care’ zijn simpelweg traag voortmodderende songs die zich nergens aan de middelmaat kunnen onttrekken.

Where Minds Touch bevat aan het eind van de rit te weinig goede songs om ook van een goed album te kunnen spreken. ‘One Way Track’, ‘Luck One’ het eerder genoemde ‘Wonderful Day’ zijn nog alleszins acceptabele songs. Maar dat is dus niet genoeg om een heel album lang te kunnen boeien. Zo pakt de combinatie van een viool en een standaard rock invulling op het geheel instrumentale ‘And The Story Goes On’ niet goed uit. Een dergelijk nummer mist een uitgekiende opbouw of een pakkende gitaarrif en kan zodoende niet overtuigen. Dit is helaas bij meer van de songs het geval, hierdoor ontstijgt Blunt maar zelden de middelmaat.

Recensent:Rob Mestrom Artiest:Blunt Label:Eigen Beheer