2020-01-18
De eigenzinnige Noorse muzikant Thea Hjelmeland heeft muziek met de paplepel ingegoten gekregen: haar vader is een bekende muzikant die met de band Good Time Charlie al tien bluesrockalbums op zijn naam heeft staan. Zijn dochter heeft in eigen land weliswaar de ene na de andere prestigieuze prijs in ontvangst mogen nemen, in Nederland is zij nog vrij onbekend. Zij komt nu met haar derde album Kulla, waarvoor zij alle muziek en teksten heeft geschreven. Opmerkelijk feit is dat zij Jenny Hval heeft ingeschakeld als ‘lyrics consultant’.Het album kenmerkt zich door veel muziekstijlen te combineren en deze af te wisselen met korte, Noorse a-capella intermezzo’s. In het begin krijg je het gevoel dat je hier te maken hebt met een popalbum. Zo krijg je na het vrolijke ‘Hands Off’ het pakkende ‘Happen Go Stay’. Maar zo vrolijk als de muziek klinken mag, de tekst is even wat anders. “Climb a tree. Befriend it. And then tell her how we are gonna kill her slowly”. Vanaf dat moment neemt zij ons mee in haar wereld. Letterlijk zelfs: in het prominent aanwezige ‘Placenta’ vertelt ze ons over haar aanstaande moederschap en hoe ze daar tegenaan kijkt “Let me do it all by myself! God, give me force – the strength to go on”.
Hierna wordt het album een exercitie in muzikale veelzijdigheid, die zij maar al te graag wil etaleren. Op het dansbare ‘Nemesis’ verandert zij van stem en lijkt het net alsof een andere zangeres het refrein zingt. Op het bruusk afgebroken ‘No More’ gebruikt zij nog meer stemmen om het nummer klank te geven. ‘Vacuum’ en vooral ‘Brother’ doen denken aan Portishead, al heeft die laatstgenoemde een wel heel merkwaardige tekst (“Menstruate. Ejaculate. Leave to dry. Contemplate.”) die waarschijnlijk een schokeffect teweeg moeten brengen? Helaas geldt dat voor meerdere nummers: muzikaal is het prima, maar de teksten doen het tekort.
Hjelmeland probeert te veel op haar derde album, waardoor ze nergens overtuigt. Zelfs niet om als gimmick een wasmachine als instrument te gebruiken (‘Kvardag’). Daarnaast zijn de songteksten dusdanig vreemd, dat zij afleidend gaan werken en het album daardoor minder prettig in het gehoor ligt. Ook al bevat het een aantal ijzersterke nummers, zoals het opzwepende ‘Ritual’ en het sensuele ‘Pleasure’; dit album zal er niet voor gaan zorgen dat deze muzikale kameleon internationaal gaat doorbreken.
The Analogues - Abbey Road Relived Abbey Road kwam iets meer dan vijftig jaar geleden uit en in dat kader zet...
Emily Jane White - Immanent Fire Wanneer je naar de muziek van Emily Jane White luistert heb je het gevoel...