2020-01-10
Een tijdje terug stuitte ondergetekende bij het uitpluizen van zijn muziekcollectie op Palm Tree Shadow. De promosingle, met ‘Young Turks’ als tweede track, werd in 2013 toegestuurd als voorbode van debuutalbum Salute, waarmee de vier leden van The Vagary zich in 2014 met hun frisse indiepop, op de kaart wist te zetten. Het leek er op dat dit het enige wapenfeit van The Vagary zou zijn, want in 2016 zetten de bandleden er een streep onder. Zo wordt zo`n promosingle een bijzonder item. Maar, net op het moment dat de bandleden in de zomer van 2018 dachten dat de gezette streep definitief het einde zou zijn, nodigde de vrienden van St. Tropez (inderdaad voorheen Go Back To The Zoo) hen uit in de eigen popup studio op Amsterdam Centraal Station en daar bleek het heilige vuur, tegen de verwachting in, nog steeds aanwezig. Het vormde het startschot voor Tomorrow Again.Aan opener ‘Passengers’, en vooral het intro, hoor je dat het viertal het plezier van samen muziek maken heeft hervonden. Je hoort geen strak ingespeeld intro, maar een rommelige geluid, alsof de bandleden nerveus starten aan de opname van hun eerste demo. Maar wanneer de heren echt aftrappen, verdwijnt dat beeld, door een hoekige gitaarriff, een dominante baslijn en steady drumwerk, snel. Daar bovenop klinkt de zang van Thijs Havens, die wat neigt naar namen als Pete Doherty en Kurt Vile. Niet verwonderlijk dat The Vagary eerder in het voorprogramma van beide heren speelde.
Op Tomorrow Again wordt voortgeborduurd op het geluid van debuutalbum Salute, maar met frissere energie. En dat terwijl de prettige indiepoptracks, met een flinke hint naar postpunk en new wave, in sfeer en gemoed in de verte neigen naar het werk van The Cure en Jesus And The Mary Chain eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Een goed voorbeeld hiervan is het aanstekelijke ‘Still Standing’. Het werk op Tomorrow Again klinkt wat eenduidiger en kwam in tegenstelling tot het debuutalbum, dat in anderhalf jaar werd opgenomen, in drie a vier dagen tot stand. Daarnaast vormt het samenspel tussen de bas, drums, gitaar en zang de basis. Er is nauwelijks sprake van synthesizers die, zoals op het debuutalbum het geval was, de sound wat dikker maken. Hierdoor blijft de band dichter bij de live-sound.
Dat het album wat coherenter klinkt dan zijn voorganger, zorgt er ook voor dat er tussen de negen tracks geen echte uitschieter zit. Misschien dat het op gaat voor ‘Everyone`s A Winner’, want het is de meest hitgevoelige track, maar ook het zomerse ‘Summer Again’ blijft goed hangen. Zo heeft iedere track wel prettige aspecten, zonder je omver te blazen. Al doet ‘Still Standing’ nog het meest zijn best. Zo komt The Vagary terug met een plaat die de boel niet op haar grondvesten doet trillen, maar wel uitermate sympathiek klinkt. En daarin hoor je dat het met de chemie binnen de band, die een paar jaar geleden leek te ontbreken, wel goed moet zitten.
Bywater Call - Bywater CallHet eerste dat opkomt wanneer je dit album van Bywater Call beluistert, is...
Esther van Hees - Gelukkig Zijn Dit is andere koek, is de eerste reactie bij het horen van het nieuwe album...