24 Pesos - Flesh & Bones Recensie op Podiuminfo

2020-02-14 Ze bestaan nog niet eens zo heel lang, maar de fervente bezoeker van diverse bluesfestivals in Europa is ze naar alle waarschijnlijkheid al eens tegengekomen. Onlangs bracht het Londense 24 Pesos al weer het vijfde album uit. Bandleider, gitarist, zanger en creatieve brein Julian Burdock is degene die de lijnen uitzet en bepaalt welke koers er bewandeld gaat worden. Zo is hij ook de schrijver van vrijwel al het materiaal dat er tot nu toe is verschenen en dus ook de tien tracks die er op Flesh & Bones te vinden zijn afkomstig uit zijn pen. Voordat de eerste stappen in de studio werden gezet heeft hij echter eerst nog even afscheid genomen van de muzikanten die hem de voorgaande albums hebben bijgestaan. Het gaat iets te ver om dit als een soloproject van Burdock te beschouwen, want de bijdragen van zijn nieuwe collega’s zijn wel degelijk aanzienlijk te noemen. Het zou ook wel gek zijn om geen gebruik te maken van hun kwaliteiten. Zo is daar bijvoorbeeld bassist Luigi Casanova, zijn echte naam, onder andere afkomstig uit de band van stoere bluesrockchick Joanna Shaw Taylor en speelde de Australische toetsenist Moz Gamble, hij is te horen met een puike orgelpartij op ‘All The Same’, met Marcus Malone en Imelda May. Wanneer je ook nog Giles Robson tot je kennissenkring mag rekenen is het niet meer dan logisch dat je die ook uitnodigt om een swingende beuker als ‘Breakdown Paranoia Blues’ te voorzien van zijn scheurende bluesharp-escapades.

Hetzelfde geldt voor een klasbak als Marcus Malone die zich vocaal helemaal mag laten gaan als leadzanger van het pittige ‘You Don’t Want Me’. Het siert Burdock dat hij zich, wanneer de situatie daar om vraagt, duidelijk niet te groot voelt om een pas op de plaats te maken en een Malone alle ruimte gunt om de track te voorzien van de benodigde gepeperde soul. Neemt overigens niet weg dat Burdock zelf als leadzanger ook prima uit de voeten kan. Zijn ietwat hese stembanden bevatten licht rauwe randjes en die komen goed van pas wanneer je een pure blueskraker als ‘Broken Hearted Man’ overtuigend wilt brengen. Daarnaast is zijn gitaarspel ronduit veelzijdig te noemen. Speciale vermelding verdient wat dit betreft het intro van ‘Man Like Me’ waarin de prachtige klanken van zijn akoestische slide-gitaarspel bepalend zijn. Zijn goede vriend Jean-Jacques Milteau staat hem hier bij met sterk harmonicawerk en wanneer vervolgens de gehele band aansluit, dient al halverwege het album het absolute hoogtepunt zich al aan.

Met alle diverse invloeden die samenkomen in het geluid van 24 Pesos, is het niet gemakkelijk om deze muziek in een bepaald hoekje te plaatsen. Soepele grooves maken plaats voor jazzy toetsenwerk, terwijl vervolgens met stevige boogie en scheurende bluesrock de spierballen worden getoond, waarna weer wordt overgeschakeld en met opzwepende funk indruk wordt gemaakt. Degene die het presteert om geheel bewegingsloos het vijf minuten durende ‘Luck On Your Side’, met die knallende blazers, uit te zitten mag wat ons betreft zonder pardon uit de zaal worden gezet. Beluistering van Flesh & Bones doet verlangen naar het festivalseizoen maar een avondje clubshow vormt eveneens geen enkel probleem. Laat ze maar snel weer onze kant op komen.

Recensent:Jeroen Bakker Artiest:24 Pesos Label:Continental Record Services