2021-01-16
Al twintig jaar timmert Brad Armstrong aan de weg en het moet gezegd, onderweg heeft hij heus prima songs afgeleverd. Maar echt mee zat het nooit. Geen grote doorbraak, geen volle zalen. Zo erg zelfs dat deze man vanuit Alabama verhuisde naar de regio rond New York. Waar toch weer een nieuw album opdook. I Got No Place Remembers Me. Het is de vraag of dit dan wel het succes brengt. Het antwoord lijkt nee. Dat heeft er alles mee van doen dat het album geen geheel is. Zoals de albumtitel een woord ontbeert, zo ontbeert het album een idee en ontberen de nummers die erop staan een contrast.
Om dat laatste te begrijpen, hoef je alleen maar de openingstrack erbij te pakken. ‘Brother Ford’ is een episch verhaal waar menig vertelling uit de folklore zich aan kan meten. Maar muzikaal gezien is het vooral een slepend geheel, waar weinig gebeurt. Een jankende viool, een zachtjes akkoorden neuriënde gitaar en soms wat kakelende drums vormen de omlijsting van de vertelling. Daar verandert weinig in tijdens de zeven minuten dat deze optimaal Zuiderlijke en licht zweterige track duurt. Jammer, want een culminatiepunt was verdiend geweest.
Toch moet gezegd: het is een toffe en gewaagde keuze, zo’n openingstrack. Alleen als vervolgens opvolger ‘Falling Man’ aanvangt als een dertien-in-een-dozijn singer-songwriterliedje, en uiteindelijk uitmondt in een laffe en zelfs ietwat vals gezongen open-road-track, ben je het als luisteraar even kwijt. Komt hier weer die zweetsfeer? Nee. Net zomin als in hetgeen daarop volgt. Alleen op tracks als '13 Anchors' komt weer die opzwepende sfeer terug.
Als album komt I Got No Place Remembers Me niet uit de verf. Sommige nummers wel. Op ‘Carry Your Head High’ heeft Armstrong de opbouw precies juist en zet hij een mooi monter liedje neer. ‘Moonlight’ is een prima, onversneden Amerikaanse ode aan een al even Amerikaanse schone. Nadeel op deze nummers is dat degene aan de knoppen de opname van de drums stuk voor stuk heeft verprutst. Die klinken gortdroog en zijn storend geplaatst. ‘Climb Any Mountain’ heeft daar geen last van: dat is een schitterend melancholisch liedje met gitaar en viool, en het absolute hoogtepunt van dit album.
Het is echter niet genoeg voor een topplaat. Want met regelmaat zakt Armstrong ook ongenadig door de mand als songwriter door te doorsnee te zijn, of juist te graag nog van van zijn oude rockveren te willen uitwaaieren.
The Blue Poets - All It Takes The Blue Poets is een bluesrockband uit Duitsland. De band debuteerde in...
Litzberg - IN_MY_HEAD Litzberg is het geesteskind van Mathijs Peeters, voorheen als gitarist...