2020-01-16
Platenlabel Erased Tapes Records gunt celliste Anne Müller haar eerste eigen zelfstandige release op hun label. Na samenwerking met onder andere Nils Frahm en Lubomyr Melnyk lijkt de tijd daarvoor meer dan rijp. Zeker als je je realiseert dat zij op meer dan zestig albums heeft gespeeld, waarvan Aventine van Agnes Obel de meest bekende is. Tussen de vijf jaar dat zij samen hebben getourd, heeft Müller ook nog de tijd gevonden om samen met violist/zanger Alex Stolze en pianist/conceptual artist Sebastian Reynolds het progressieve live project Solo Collective op te zetten. Dit jaar speelde ze ook nog met multi-instrumentalist Markus Sieber (aka Aukai) mee op zijn album Reminiscence.Op haar eerste soloalbum neemt zij alles voor haar rekening (het componeren, arrangeren en de productie), waarbij Martyn Heyne in de Lichte Studio te Berlijn het eindproduct heeft ge-mastered. Zij heeft haar eerste project Heliopause genoemd, wat de feitelijke grens is van ons zonnestelsel. Müller voert dit terug naar een verkenningsmissie tweeënveertig jaar geleden, waar astronauten te maken kregen met het feit dat de zon niet langer in hun energietoevoer kon voorzien. Zij vergelijkt dit met de lange en hechte samenwerking die zij met verschillende sterren heeft gehad en dat zij hiervan eerst moet los komen, voordat zij de sprong in het onbekende kan wagen.
Het album bevat zowel experimentele als neo-klassieke composities, waarbij haar studie aan de Hogeschool van Frankfurt am Main duidelijk hoorbaar is. De solo cello uitvoering van ‘Solo? Repeat’ ademt de sfeer van zowel J.S. Bach als Gaspar Cassado. Op ‘Nummer 2’ komen we even terug in de wereld van Steve Reich. Het is echter de zelfverzekerdheid, die Müller demonstreert op composities als ‘Being Anne’, welke een unieke luisterervaring oplevert. Hier gebruikt zij de snaren van haar oude piano als percussie-instrument door er met een plectrum op te krassen. Dit geeft, naast de cello in een loop, een extra effect.
Het zijn de twee laatste werken die zowel het album als de artiest typeren. In ‘Drifting Circles’ wordt de verschuiving gemaakt van een mineur naar een majeur toonaard. Zie dit als een verwijzing naar de verandering van kind naar volwassenheid, ofwel van gastmuzikant naar componist. Zo vertaalt zij de fases die zij op dit album als artiest doormaakt. Op ‘Heliopause’ horen we dan ook een volwassen klassiek muziekstuk om zo waardig en naar alle tevredenheid dit album af te sluiten.
De Duitse laat zich ons op haar eerste solowerk kennismaken met zowel haar klassieke als experimentele kant. Als luisteraar hoor je wat zij in haar mars heeft op muzikaal vlak en dat zij meer te bieden heeft dan een ingehuurde kracht. Zij levert een boeiend album af dat uitgroeit tot een van de betere neoklassieke albums van deze tijd.
Indianizer - NadirDe muziek van het Italiaanse gezelschap Indianizer is een psychedelische...
Bruno Bavota - Get Lost Bruno Bavota is een Italiaanse componist, afkomstig uit Napels, die in 2010...