Zo is daar een swingende opener met de toepasselijke titel ‘Swingin’, afkomstig van de voornamelijk in Amerika bekende countrymuzikant John Anderson die daar in de beginjaren tachtig enorme successen mee boekte, waarmee al direct de toon wordt gezet. Opvallend is het zo kenmerkende stemgeluid van Raul Malo die met zijn vocale bereik werkelijk alles naar zijn hand kan zetten. Geruggensteund door een volledige bandbezetting, waarin zelfs de blazers een vrije rol krijgen toebedeeld, wordt het natuurlijk al snel een uitermate gezellige toestand en helemaal als op subtiele wijze wordt overgegaan op de bekende klassieker ‘Whooly Bully’. Een andere grootheid uit het genre die van grote invloed was op de band is Waylon Jennings. Zijn ‘Are You Sure Hank Done It This Way’ heeft nog niet eerder zo’n soulvolle uitvoering gekend. De blazers zorgen voor een rijkelijk gevuld eerbetoon die zeker op de goedkeuring van zowel Jennings als Hank Williams had kunnen rekenen. Inventief gevonden is het intermezzo waarin het van Joe Cocker en Traffic bekende ‘Feelin’ Alright?’ voorbijkomt. Minder uitbundig maar met heel veel gevoel gezongen is het door Willie Nelson geschreven ‘Blue Eyes Crying In The Rain’. Voor countryballads zoals deze kun je altijd een beroep doen op Raul Malo, die als geen ander wel raad weet met composities van dit kaliber.
Naast Malo is er een belangrijke rol weggelegd voor toetsenist Jerry Dale McFadden die lange tijd fungeerde als on-officiële, of vijfde bandlid, maar na een lange afwezigheid weer prominent aanwezig is in de band. Met McFadden in de gelederen is er zowel op het podium als in de studio een flinke dosis enthousiasme gegarandeerd. Wanneer dan ook nog Flaco Jiménez in het van Freddy Fender afkomstige ‘Before The Next Teardrops Falls’ het geheel voorziet van fijne accordeonklanken is het feest compleet en wordt zelfs het beladen ‘Hungry Heart’ van Bruce Springsteen, zo in een ska-ritme gestoken, een vrolijke bedoening.
De uitvoering van ‘Don’t Be Cruel’ komt natuurlijk prachtig samen met de 85e verjaardag van The King en hoewel deze uitvoering een meer swingende jazzy aanpak krijgt en daarnaast de nodige Texmex-elementen worden toegevoegd, zijn The Mavericks er uitstekend in geslaagd om het op een waardige wijze te vertolken, maar er desondanks toch een zeer eigen draai aan te geven. Iets dat overigens ook voor het grootste gedeelte van het andere gekozen materiaal geldt.
Je zou kunnen zeggen dat de keuze voor deze elf originelen weinig verrassend is, maar Malo voelt zich in ieder geval duidelijk als een vis in het water op dit sympathieke eerbetoon aan zijn helden. Het 30e verjaardagsfeestje is misschien ook wel het beste moment om een album als Play The Hits te presenteren. De band heeft hiermee een lang gekoesterde wens in vervulling gebracht en dit jubileum zonder meer op een geslaagde manier gevierd. De fans kunnen tevreden zijn en met een gerust hart dit album aan hun Mavericks-collectie toevoegen.
Pete Tong - Chilled ClassicsNa eerdere, zeer succesvolle samenwerkingen met The Heritage Orchestra heeft...
Danny Vera - Pressure Makes Diamonds Live Hij heeft er zelf lang op moeten wachten, maar 2019 was voor Danny Vera het...