Tame Impala - The Slow Rush Recensie op Podiuminfo

2020-02-24 Brand! Wat pak je? Kinderen? Fotoalbum? De Australiër Kevin Parker, bekend als Tame Impala weet het: zijn Höfner en laptop. In zijn Airbnb annex studio brak op 8 november 2018 brand uit. Het enige waar het appartement inclusief veertigduizend dollar aan apparatuur nu nog uit bestaat, is as. Op de meegegriste laptop werkte hij aan een flink aantal nummers voor zijn nieuwe plaat The Slow Rush.

De oxymoron in de albumtitel bekijkend, lijkt Parker zelf geen haast te hebben gehad. Na Innerspeaker in 2010, Lonerism in 2012 en Currents in 2015, heeft het vijf jaar geduurd tot deze opvolger. Als zoethoudertje mochten we alvast wat singles horen. Daarvan heeft het nummer ‘Patience’ het album niet gehaald. Wellicht is het alleen een oproep voor het geduld dat we moesten opbrengen voor het magische mengelmoesmeesterwerk dat The Slow Rush is.

Tame Impala weet vertrouwd te klinken én tegelijkertijd eerder werk te ontstijgen. Elders op Podiuminfo is voorganger Currents gerecenseerd als “zoete naar R&B neigende elektropop […] met een synthesizer hier en een echootje daar, en cheesy teksten.” Naast de bekende elektronische apparatuur en een R&B-beat in ‘Breathe Deeper’ is de plaat beïnvloed door andere genres. Voor deze exquisiete Kevin Parkercocktail neme men een vleugje Micheal Jacksonpop in ‘Lost In Yesterday’, een beetje Wham! in ‘It Might Be Time’ en wat Kool & The Gangdisco voor ‘Is It True’. Even mengen in een goedgevulde studio en voilà. De barman is Parker zelf. Hij zit aan de toog met grote namen, waaronder Kanye West en Lady Gaga, maar als het op zijn eigen oeuvre aankomt, drinkt hij het liefst alleen. Misschien had iemand hem kunnen wijzen op de te grote invloed van de vervormende stemcomputer. Dat geeft een onnodig nep gevoel. De alleskunner beschikt immers over een goede stem, die eerder vergeleken werd met het geluid van John Lennon en The Bee Gees.

Waar Currents tekstueel wat kazig bleek, is The Slow Rush sterker door de persoonlijke emotie in de lyrics. Zo reflecteert hij in ‘Posthumous Forgiveness’ op het overlijden van zijn vader, met wie hij toch al niet zo’n goede band had: “And you could store an ocean in the holes/ In any of the explanations that you gave/ And while you still have time, you had a chance/ But you decided to take all of your sorrys to the grave.” Na zijn derde album is Parker bekend geworden bij het grote publiek. Alhoewel hij in ‘Borderline’ daarover zingt: “Gone a little far this time for somethin’ […]/ How was I to know this high came rushing?” Met dit vierde Tame Impala-album zal het succes enkel groeien. We noteren het alvast op onze eindejaarslijsten.

Recensent:Lizan van der Holst Artiest:Tame Impala Label:Caroline Records