Vooral op vocaal gebied zoekt de Deense artieste het deze keer in een andere hoek. Zij vervormt haar stem door deze abrupt omlaag en omhoog te laten schieten met behulp van een vocoder. Bijvoorbeeld op de eerste single ‘Island Of Doom’. Het heeft een vervreemdend effect, dat bijdraagt aan de twijfelachtigheid die Obel in haar muziek probeert te verweven. Dit nummer gaat overigens specifiek over de dood en de onwetendheid wat er daarna komt. Obel zingt: ”So how does the night feel? When the lights fade out.”
In de instrumentale nummers, zoals het bijna neoklassieke ‘Roscian’, ‘Drosera’ en ‘Parliament Of Owls’, wordt een soort vacuüm gecreëerd die zowel mysterieus als spannend klinkt. Hier, maar ook in bijvoorbeeld het titelnummer laat Obel horen dat ze nog altijd goed uit de voeten kan met een minimale aanpak. Vaak heeft ze qua instrumenten niet meer nodig dan een piano en wat strijkers - net als op voorgaande albums. Toch klinkt Obel anders dan op voorganger Citizen Of Glass. Het geheel is wat killer en door de tegendraadse toepassing van haar stem geeft ze een interessante draai aan haar vertrouwde geluid.
Die overgang van een meer warm geluid naar de meer kille en heldere composities op dit album, hebben een spookachtige uitwerking. Zo draagt Obel het gevoel van onzeker- en onwetendheid over op een betoverende manier. Myopia is een album dat het verdient om van dichtbij bekeken (en beluisterd) te worden.
Mac Miller - CirclesOp 7 september 2018 overleed rapper Mac Miller op veel te jonge leeftijd...
Klangstof - The Noise You Make Is Silent Verhuizen naar de middle-of-nowhere in Noorwegen is een regelrechte ramp...