2020-03-30
Het verhaal van de Britse singer-songwriter en pianist Bill Fay is ronduit bizar te noemen. Na een korte, weinig succesvolle muzikale carrière eindjaren zestig werd hij na de release van zijn tweede album in 1971 ontslagen door de platenmaatschappij. Fay moest daadwerkelijk weer aan het werk als visverpakker en later als terreinknecht om het hoofd boven water te kunnen houden. In zijn vrije tijd bleef de beste man een enorme hoeveelheid teksten schrijven, waarvan hij sommige heeft voorzien van muziek, zonder de illusie te hebben daar ooit nog eens iets mee te doen.Pas vele jaren later, zo rond 1998, was de verrassing compleet toen hij tijdens het maaien van zijn gazon iemand op de radio een track hoorde aankondigen van zijn tweede album. De wetenschap dat niemand ooit nog eens aandacht aan zijn werk zou besteden was al lang niet meer bij hem opgekomen. Het stemde hem weliswaar droevig maar weerhield hem niet om gewoonweg door te gaan met zijn grote liefde, namelijk het componeren van mooie liedjes over de simpele dingen in het dagelijkse leven die hem bezig hielden. Zelf noemde hij het ”Finding songs in the corner of the room”. Na te zijn bekomen van de schrik werd hem duidelijk dat zijn muziek klaarblijkelijk nooit helemaal was vergeten. Nog diezelfde avond werd hij geïnformeerd over de opnieuw uitgebrachte eerste twee albums. Zonder het ooit te beseffen bleek er al jaren lang naar zijn muziek te zijn geluisterd en het werd nog gewaardeerd ook. Het resultaat hiervan was dat er in 2012 en 2015 nieuw materiaal verscheen van Fay en artiesten als Ed Harcourt en Jeff Tweedy zijn ‘Be Not So Fearful nog eens onder de aandacht brachten. Fay maakte zelfs zijn opwachting bij optredens van Wilco om samen met Tweedy zijn eigen compositie uit te voeren. Wanneer dan ook nog Marc Almond en War On Drugs op het podium hun waardering uitspreken over deze muzikale veteraan, dan moet er blijkbaar wel iets goeds in zitten.
Het onlangs verschenen Countless Branches bevat tien tracks die door de jaren heen zijn verzameld en die, in tegenstelling tot de laatste twee albums waarin geforceerde folkrock het geheel tevergeefs moest opleuken, helemaal akoestisch zijn opgenomen. Producer Joshua Henry heeft het goed begrepen. Minimalisme wordt hier namelijk tot kunst verheven. Alles diende deze keer in het teken te staan van de singer-songwriter, zijn stem en zijn wonderschone teksten waaruit zijn getroebleerde blik op de huidige wereld blijkt. Daarnaast krijgt de luisteraar een indruk over zijn beleving van het ouder worden, over herinneringen aan zijn jeugd, zijn kijk op het leven en ook de dood en uiteraard ook de liefde.
De kracht van zijn stem is afgenomen, logisch gezien zijn 76-jarige leeftijd, maar de intensiteit van zijn liedjes absoluut niet. Luister naar het wonderschone ‘Love Will Remain’ of het ontroerende ‘One Life’. Zo puur hoor je ze tegenwoordig zelden meer. Je zou Bill Fay een laatbloeier kunnen noemen, maar dan wel een die het mooiste voor het allerlaatste lijkt te bewaren. Nu maar hopen dat er snel nog veel meer verborgen geheimen uit de grote demo-verzameling openbaar worden gemaakt.
Keeley Forsyth - DebrisDe veertigjarige Engelse Keeley Forsyth is in eigen land vooral bekend als...
Into The Open - Destination Eternity Bijna vier jaar geleden sloegen Sander Heerings (The Dust Connection) en Jan...