2020-03-19
Sarah Mary Chadwick is nu niet bepaald het type waarmee je ouders je graag thuis zien komen. De van origine Nieuw-Zeelandse singer-songwriter genoot tien jaar lang lokale bekendheid als zangeres en gitarist in punk/grungeband Batrider, voordat ze besloot om de band op te heffen en zich in Melbourne te gaan vestigen. Hier herontdekte ze haar eigen stem en begon ze soloalbums op te nemen, waarbij ze juist koos voor een rustige muzikale aanpak. Daarnaast exposeerde ze menigmaal met haar getekende harde pornokunst, waarbij zij vaak zelf de hoofdrol speelt. De albumhoes van haar zesde soloalbum, Please Daddy, is daar een gematigde getuige van.Door haar klassieke piano opvoeding werd zij gevraagd om een compositie te schrijven voor het honderdvijftig jaar oude pijporgel van de Melbourne Town Hall. Dit resulteerde in het voorgaande album The Queen Who Stole The Sky, waarbij zij stilstond bij het overlijden van haar vader en een ex-geliefde. Dit rouwproces krijgt op dit album een vervolg en niets voor niets opent ‘When Will Death Come’ met “I’m falling apart… I thought I was passed this but I’m losing it”.
Als luisteraar onderga je samen met Chadwick de rouwverwerking en zij laat daarin meer van zichzelf zien, dan je soms zou willen. Voeg daarbij de eigenzinnige wijze van zingen, begeleidt door haar piano of gitaar aan toe en je hebt een emotionele tijdbom in handen. Hoe erg haar teksten schuren, komt het duidelijkst over op title track ‘Please Daddy', waarbij zij haar depressie onder woorden brengt “Nothing’s bringing colour to my cheeks/“Nothing stirs me” , waarna zij beschrijft hoe dicht zij bij zelfmoord zat.
Het is door de inbreng van Hank Clifton-Williamson, die met zijn dwarsfluit enige vrolijkheid inbrengt op nummers als ‘The Heart And Its Double’, dat haar teksten goed te verteren zijn. Ook haar keuze om trompettist Joel Robertson de vrije hand te geven, zorgt voor enige muzikale verlichting. Met name op afsluiter ‘All Lies’, waar zijn geschetter het album enigszins lichtvoetig eindigt. Dat mag ook wel, na zwaar beladen nummers zoals ‘Nothing Sticks’ (“nothing sticks, so I'm clean, though I'm rolling in shit”).
Please Daddy is een dusdanig indrukwekkend album, dat het na meerdere luisterbeurten niets aan rauwheid en intensiteit inboet. Het is maar weinig artiesten gegeven dat je bij het luisteren van hun rouwproces zo wordt geraakt dat je op zijn minst even nadenkt over het verlies van een dierbare. Om even stil van te worden…
En Attendant Ana - JullietHoewel hun debuut Lost And Found uit 2018 goed werd ontvangen, wilde En...
The Black Lips - Sing...In A World That`s Falling Apart The Black Lips heeft sinds 2003 (met hun albumdebuut op het legendarische...