2020-03-03
Ruim acht jaar geleden brak de IJslandse singer-songwriter Ásgeir door met zijn debuut met de pakkende naam Dýrð í dauðaþögn. Om dit internationaal wat extra kracht bij te zetten, werd dit album vertaald naar het Engels en kreeg het de titel Into The Silence. Met zijn tweede album Afterglow sloeg hij een brug tussen akoestische folk en elektronica en computerbeats. Al deze kennis en kunde komt samen in zijn derde album Bury The Moon. In dezelfde lijn is ook dit nieuwe album in de eigen taal van de zanger uitgebracht onder de titel Sátt.Het album is ontstaan nadat de beste man zich na een relatiebreuk terugtrok op het IJslandse platteland en zich even afzonderde van de wereld. Hij nam zijn gitaar mee, een klein keyboard en wat opname apparatuur. Het bracht een album voort dat ons, als luisteraars, een authentiek kijkje in zijn ziel en emoties geeft. Een fragiel stemgeluid dat gepaard gaat met een fragiel gitaargeluid. Aan een vergelijking met City & Colour of William Fitzsimmons valt niet te ontkomen. Vooral een liedje als het emotionele ‘Eventide’ heeft dat heel erg, waarin het gitaarspel leidend is. Het verschil zit in de subtiele toevoegingen en extra lagen die Ásgeir in zijn muziek stopt.
Die vergelijking is voornamelijk in de eerste nummers te maken, maar deze weten zich genoeg te onderscheiden. Zo bouwen nummers ‘Youth’ en ‘Breathe’ op naar een climax met aangename verrassingen in de muziek. Het is in de tweede helft (vanaf ‘Lazy Giants’) van het album dat Ásgeir zich wat meer distantieert van de eerder gemaakte vergelijkingen. Dat is waar de elektronische effecten meer overheersen. Ze geven de liedjes een dromerige ambiance die het goed doet op de melancholiek van de teksten en zang.
Hoogtepuntje is ‘Rattled Snow’, dat met zijn beats en violen iets filmisch heeft, terwijl er tekstueel regels worden aangehaald als: “In silence you wait patiently for spring, and in this calm another day comes forth.” In alle melancholiek en emotie, ziet de zanger wel in dat goede tijden er aan komen. ‘Turn Gold To Sand’ heeft een sexy beat voorzien van dito gitaarlick. Helemaal tot rust kom je met ‘Living Water’, waarbij de natuur een grote rol speelt: “Living water healing spirit, life flows from these soothing rivers. When you're plagued and feeling forsty. When life stings and shows no mercy. Here you'll always find relief.”
De sexy beat wordt voortgezet in ‘Until Daybreak’, waarbij er zelfs een auto-tune effect in de mix wordt gegooid. Hoewel dat meestal averechts werkt, werkt dat hier uitzonderlijk goed, omdat het natuurlijk voortvloeit uit de elektronische elementen die al spelen. Dit dromerige effect krijgt later extra kracht bijgezet met de toevoeging van een koor. Geen enkel nummer is hetzelfde en toch is er sprake van een duidelijke sound, waaraan Ásgeir te herkennen is. Hij weet te verrassen met subtiele toevoegingen en kleine afwisselingen, die een track juist groter of kleiner laten klinken. En dat is knap. Dat is wat een album als Bury The Moon zo goed maakt.
Wolf Parade - Thin MindNa een indefinite hiatus die uiteindelijk vijf jaar zou duren kwam Wolf...
The Homesick - The Big Exercise Nirvana, Soundgarden, Blackouts Coastal Fever, Father John Misty, Beach...