2020-04-21
Nadat de Ierse Aoife Nessa Frances inzag dat zij geen flamencogitarist kon worden, ging zij film studeren aan de universiteit. Ongetwijfeld geïnspireerd door haar moeder, die actrice is. Toch was de hang naar muziek te sterk en richtte zij in 2010 het experimentele duo Princess op. Al snel bleek dat een solocarrière meer bij haar paste. Ze gebruikte haar filmopleiding om als personal assistent in de filmindustrie te gaan werken om zo haar eerste album te financieren. De titel van het album ontleent zich aan een ‘luisterfout’. Gitarist en co-producer Cian Nugent vertelde haar over zijn reizen door Wales toen hij jonger was. Zo had hij het over het treinstation Llandudno Junction, maar zij verstond Land Of No Junction. Dit werd de werktitel van de 18 maanden durende opnames in de bekende Oxford Lane Music Society van de Ierse hoofdstad.
Het album is in essentie een hedendaags verslag van een jonge vrouw uit Dublin, die de gelegenheid aangrijpt om haar angsten en zorgen te delen. Zo bezingt zij in ‘Heartbreak een voorbijgaande relatie, waarvan zij het einde al weet : "I pray for nothing". Op ‘Blow Up’, met titel ontleend aan de film uit 1966, overdenkt zij openlijk haar vrouwelijkheid in combinatie met het Ierse abortusreferendum uit 2018. Knap hoe zij ons hierin laat nadenken: “I’m about to lose my mind/Tired of being human/Lesser than man.”
Niet alles is even dramatisch, al wordt je vaak op het verkeerde been gezet. Op het vrolijk klinkende ‘Libra’ pakt zij de schijnheiligheid van de liefde aan, waarbij “all of our answers have disappeared” weinig hoop biedt. De timide, maar oh zo briljante ‘Here In The Dark’ biedt meer soelaas: ”I’m here in the dark to meet you again/Though my heart is on display/ I’m standing this time” . Hier geeft zij ons letterlijk een kijkje in haar droomwereld. Als je dan verderop in de titeltrack haar“Leave me with this dream and wake me after dark” hoort zingen, weet je genoeg.
Het album kenmerkt zich door jaren zestig en zeventig klinkende psychedelische folkmuziek, waarbij de aparte combinatie van verschillende instrumenten het tijdloos klinkt. Vergelijk dit met Quiet Signs van Jessica Pratt. Alleen... het is te gemakkelijk om haar met hedendaagse artiesten te vergelijken. Alleen een uniek talent kan zo’n prachtig album maken, "Where the roads can never cross, but go their own way", zoals zijzelf zingt. Een klassieker van en voor deze tijd.
Terry Allen And The Panhandle Mystery Band - Just Like Moby Dick Terry Allen is zo’n singer-songwriter die zich met de grote country en...
Holy Fuck - Deleter Het is alweer vier jaar geleden dat we voor het laatst iets hoorden van Holy...