Destroyer - Have We Met Recensie op Podiuminfo

2020-03-14 “Het mooie aan Destroyer is dat een volgende plaat zomaar weer een voltreffer kan zijn”, luidt de laatste zin uit de recensie over Ken, het elfde studioalbum van de Canadese band Destroyer. Nummer twaalf, Have We Met is zo’n voltreffer. Het bevat Dan Bejars parlandoachtige zang met expressionistische teksten en heeft dezelfde experimentele indiesound als doorbreekplaat Kaputt.

Have We Met overtuigt met opener ‘Crimson Tide’ direct. Het nummer bouwt geleidelijk op en de eerste regels bevatten de bekende beeldspraak: “I was lying, the laziest river/A vulture predisposed to eating off floors/No wait, I take that back/I was more like an ocean/Stuck inside hospital corridors.” Mooi verwoord, echter niet zo mooi gezongen. Eigenlijk praat Bejar meer dan dat hij zingt. Toch zit er iets in zijn nonchalante, verveelde stem wat je aandacht grijpt.

Wat het album bovendien sterk maakt, is de afwisseling. ‘Kinda Dark’ heeft een ferme beat met een uitgebreide elektrische gitaarsolo, ‘It Just Doesn’t Happen’ een jaren tachtig tune, ‘Cue Synthesizer’ een groovy baslijn, titelnummer ‘Have We Met’ is volledig instrumentaal met een tokkelritme op elektrische gitaar en afsluiter ‘foolssong’ (met kleine letter) valt op door het verontrustende einde. Na freaky computerachtige vioolstrijken is een grote zwerm zoemende bijen te horen. Het roept Blair Witch Projectachtige taferelen op, maar gelukkig blijken het over elkaar krioelende synthesizergeluiden te zijn. Over die synthsounds gesproken: enkele drumsamples klinken overduidelijk elektronisch en de herhalende triangelkling aan het einde van ‘Crimson Tide’ is behoorlijk irritant. Naast alle afwisseling op de cd staan er nummers op die niet zo veel toevoegen, zoals ‘University Hill’ en ‘The Man In Black’s Blues’. Deze magere kanttekeningen mogen echter de pret niet drukken.

Wat het luisterplezier wel verkleint, zijn de ondoorzichtige teksten. In het eerder aangehaalde ‘Crimson Tide’ is de beeldspraak nog enigszins te volgen, maar wat probeert Bejar ons verder duidelijk te maken? Ieder nummer lijkt een verhaal, maar wat is de moraal? Uit enkele regels is op te merken dat zijn boodschap in ieder geval niet zo nonchalant is als de manier waarop hij het zingt. Serieuze teksten zijn: “Just look at the world around you/Actually, no, don’t look” in ‘The Raven’ of “Open door policy on not a goddamn thing in the night/Death threats scrawled in invisible ink's alright/Been to America, been to Europe, it's the same shit” in ‘Cue Synthesizer’. Maar hoe “I was busy eating mama’s wrist before that” in ‘foolssong’ te interpreteren is, blijft onduidelijk.

Wellicht dienen we de autonome beeldspraak niet om te spitten, maar ons eigen gevoel bij het luisteren te respecteren. Het gaat niet om wat Bejar erin stopt, maar om de uitwerking van de muziek op ons: ontdaan maar voldaan. Volgens de voorman mogen zijn teksten “overkomen als code, maar dat is het niet. Van uitleg worden ze niet beter of slechter. Het werkt of het werk niet, dat is de aard van kunst.” En kunst is Have We Met door de afwisseling en het figuurlijk taalgebruik zeker.

Recensent:Lizan van der Holst Artiest:Destroyer Label:Dead Oceans