2020-05-06
Wie The Guru Guru ooit live heeft gezien weet het. Denk muzikaal aan At The Drive In, met allerlei spannende breaks en Tom zingend en schreeuwend vanaf een lichtgevende zeepkist. En epileptisch aan doende bewegingen van iemand, waarvan het lijkt dat hij even is losgelaten uit zijn dwangbuis. Een beetje gek, hysterisch bijna. Zie die energie maar eens te vangen op plaat. Dat is eigenlijk niet mogelijk. Maar toch is het bij het horen van dit tweede album van The Guru Guru, Point Fingers, moeilijk om stil te blijven zitten. Het begint al met opener ‘Mache’, met een iets te lang tikken op de rand van de drumkit als intro, dat wel, maar verder een erg catchy nummer. Prima geschikt voor de betere radiozenders. Bij ‘Ex Alexander’ krijg je het gevoel dat er steeds ingehouden wordt, door allerlei schier onmogelijke breaks. Het lijkt wel of ze niet voluit mogen gaan tot aan het poppy refrein. Dan mogen ze los met een rechttoe rechtaan vierkwartsmaat, een mooi contrast. Ook ‘Skidoo’ zorgt ervoor dat je constant op het verkeerde been wordt gezet met veel tempowisselingen. Ben je net lekker aan het dansen, dan gaat het tempo weer terug in een onnavolgbaar ritme. Dit nummer weet de live energie te benaderen, met name in de explosieve break. ‘And I’m Singing Aren’t I’ is een klein rustpuntje in de vorm van een korte ballad, waarbij je een beetje op adem kunt komen. Is ie te kort? Nee, het is precies genoeg.
Waar op de hoes van het fysieke album alle bandleden in een melige pose te zien zijn, is er op Spotify gekozen voor een jeugdfoto van Tom op wintersport. Een tijd waar het leven nog zonder zorgen is? Het meest intense nummer ‘Origamiwise’, gaat over Tom’s persoonlijke ervaringen. Keuzes, verlies, eenzaamheid en het gevoel er niet bij te horen, of buitengesloten te worden. Het begint rustig in het couplet en dan lijkt het alsof hij zijn frustraties eruit schreeuwt in het refrein.
Ondanks een aantal sterke nummers op deze plaat, ‘Delaware’ om er maar eens één te noemen, uptempo, lekker basloopje in de break, tempo iets terug, daarna weer vol gas, weten The Guru Guru de magie van een live optreden toch niet helemaal te vangen, al komen ‘Origamiwise’ , ‘Skidoo’ en ‘Mache’ wel dicht in de buurt. Point Fingers is in ieder geval geen moment saai, want er gebeurt van alles. Allerlei maatwisselingen, van subtiel melodieus tot geluidsexplosies, intiem gezang gecombineerd met een hysterische schreeuw, het zit er allemaal in. Als kritische noot zou je nog kunnen vinden dat soms de intro’s en outro’s iets korter hadden gemogen, maar laten we daar nou niet de vinger op leggen. Mocht je dit album al te gek vinden, dan zou je The Guru Guru maar eens live moeten gaan zien, dan ben je voor altijd fan.
Eva van Manen - Politiek & LiefdeNeem het woord politiek in de mond en het gros van de mensen haakt af. Het is...
Gengahr - Sanctuary Voor hen die de naam Gengahr denken te kennen, maar niet bekend zijn met de...