2020-03-15
Elke grote beschaving is gedoemd ten onder te gaan, gelijk het machtige Romeinse rijk in losbandigheid ineenstortte. Volgens de mannen van HMLTD zitten wij met de Westerse maatschappij dicht tegen dat moment aan. Op hun debuutalbum West Of Eden bouwen zij al zingend een zaak op die dat zou moeten aantonen. “The west is dead.” start Henry Spychalski met zijn geaffecteerde stem het betoog. Hij draagt heel wat argumenten aan zoals ”The Dalai Lama wore Dolce & Gabanna in vermilion red”. Er zijn een paar subtiele verwijzingen naar Rome, maar de rest van het album laat weinig aan de verbeelding over. Het lijkt een uitgemaakte zaak: het einde nadert.Met hun waanzinnige uitdossingen zijn zij voor de oppervlakkige beschouwer – en de advocaat van de duivel – zelf ook schuldig aan het beeld van alomtegenwoordige decadentie. Zij flirten flink met het beeld van gender benders. Een beproefd recept om aandacht te trekken, dat eerder door artiesten als David Bowie, Adam and The Ants en Marilyn Manson werd gebruikt. Zelfs het accent van Spychalski is onderdeel van de show, blijkt uit een interview waarin hij toegeeft dat hij maar ‘gewoon’ middle-class is. De muziek is verder net zo’n allegaartje als de visuele rolmodellen. In hun post-punkrockmix komt er van alles voorbij, maar vooral opvallend veel country-invloeden. Het instrumentale ‘The Ballad Of Calamity James’ lijkt een parodie op een Western soundtrack. En dat is dan het aanloopje voor ‘To The Door’ waarin het thema met zang uitgewerkt wordt. Dat daar middenin een heel trage hiphopbreak zit, maakt duidelijk dat er uit alle vaatjes getapt wordt. In ‘Death Drive’ hoor je in de monotonie en echo op de zang bijvoorbeeld invloeden van Suicide. En Marc Almond lijkt als voorbeeld gediend te hebben in ‘Satan, Luella & I’. ‘Mikey’s Song’ en ‘Nobody Stays In Love’ zijn in vergelijking met de rest opvallend simpele popnummertjes. En zelfs dat klinkt lekker.
Het is niet wettig en overtuigend bewezen dat wij het apocalyptische einde van de Westerse beschaving gaan meemaken. Het kan namelijk allemaal nog veel gekker. Alles afwegend is het oordeel dan ook dat HMLTD misschien geen gelijk heeft, maar met West Of Eden wel een heel aantrekkelijk album heeft gemaakt. De eclectische verzameling muziekstijlen voelt door de zang en sfeer toch als een coherent geheel. Het is een heel fout toverbalsnoepje dat telkens een nieuwe smaak voorschotelt. Te lekker om te versmaden.
David Keenan - A Beginner`s Guide To BraveryJongen vindt bij gitaar bij oma. Moeder neemt jongen mee naar Ulster Folk...
Lola Marsh - Someday Tomorrow Maybe Lola Marsh is een duo uit Tel Aviv, Israel, die elkaar bij toeval op een...