2020-03-22
In het kader van beter laat dan nooit, presenteren we voor diegene die de afgelopen maanden zijn overspoeld met sinterklaasgedichten, surprises, Zwarte Piet frustraties, kerstcadeaus, (schoon)familiediners, vuurwerkmalaise, champagne en oliebollen, en vervolgens het jaar goed begonnen met non-alcoholische maanden, wederom stoppen met roken en als klap op de vuurpijl een wereldwijde pandemie, het in november verschenen Skepsels van Het Zesde Metaal. De band rondom Wannes Capelle, leverde aan het einde van 2019 sinds de oprichting in 2005 alweer het vijfde studioalbum af. Het bestaansrecht van het vijftal wel is inmiddels wel bewezen. Zeker nadat ‘Ploegstaert’ in 2015 door Radio 1 als beste Belgische nummer aller tijden werd verkozen. En dat met West-Vlaamse dialectpop, dat zich uitstekend leent voor de weemoedige teksten en muziek van Cappele en consorten.Skepsels is geen lichtvoetig album dat je opzet om even weg te worden getrokken van de onzekere tijden waarin we met z`n allen leven. Maar dat kan en mag geen graadmeter zijn voor het beoordelen van een album. Muzikaal gezien slaan gitarist/toetsenist Tom Pintens, drummer Tim van Oosten, gitarist Filip Wauters en bassist Robin Aerts een goed passend, dromerig deken om de teksten van Capelle. Die laatste beschikt bovendien over een stem die al snel melancholisch aan doet. Dat maakt dat de dertien tracks (inclusief het instrumentale ‘Intro’ voor afsluiter ‘Ouder Komen’) klinken alsof ze allemaal bij elkaar horen. Niet zo gek met de onderwerpen, die handelen over de (laat) dertigers dilemma`s waar veel mensen tegenaan lopen. Zo ook Capelle. Dit zorgt voor eenheid. Een echt album. Geen verzameling liedjes dat willekeurig op een tracklist is gegooid. Maar het is zelden dat er een track bovenuit steekt. Dat kan je als kracht zien, maar op voorganger Calais klonk er meer variatie en bovendien schuurde dat album meer. Bijvoorbeeld met ‘Naar De Wuppe’ of ‘Calais’, dat weer mooi contrasteerde met ‘Monsters’ en het melancholische ‘Onderbemand’.
Op Skepsels valt ‘De Onvolledigen’ op doordat er voor het eerst sprake is van een duet, met in dit geval zangeres Stefanie Callebaut. Ook het sfeervolle, maar met een gitaartokkel, een paar strijkers en dromerig koortje, redelijk klein gehouden ‘Reden Genoeg’, onttrekt zich enigszins. Terwijl ‘Slaven Van Het Leven’ ondanks een mooie tekst tegen de achtergrond weg valt. Afsluiter ‘Ouder Komen’ schuift traag aan je voorbij, maar weet door de tekst en de muzikale details en opbouw de aandacht volledig op te eisen. Hierdoor hoor je hoe vernuftig het werk van Het Zesde Metaal in elkaar steekt. Dit hoor je ook terug op opener ‘Kom Bie Mie’, het ingetogen ‘A Je Mie Mist’ en het dwingende ‘Andere Mens’.
Sommigen zullen zeggen dat Het Zesde Metaal een nieuwe stap naar volwassenheid heeft gezet. Tekstueel kunnen we daar ook best in mee, want er is op Skepsels geen ruimte voor luchtfietserij, maar de echte spanning, zoals op Calais ontbreekt vaak. Dat neemt niet weg dat Wannes Capelle en consorten op Skepsels laat horen dat de band een uniek instituut is.
Ben Watt - Storm Damage Ben Watt begon ooit in 1983 als soloartiest met het album North Marine...
Barely Autumn - Day Trip To The Petting Zoo Er schuilt iets desolaats in de albumhoezen van Barely Autumn , de band...