2020-07-25
BBC’s Sound of staat er om bekend dat ze regelmatig de potentie van jonge bandjes al vroeg weten te spotten. Dit is ook wat de Engelse band Blossoms uit Stockport overkwam in 2016. Met hun debuutalbum kwamen de vijf mannen op de vierde plek in de lijst van veelbelovende acts terecht, zo’n vier jaar geleden. Nu staan debuutalbums wel vaker bekend om een verfrissende sound en een fijne energie, de uitdaging zit hem in het vasthouden hiervan, vooral als de eerste plaat zo denderend is ontvangen. Toch is Blossoms dit behoorlijk gelukt, en dat laten ze niet alleen op album nummer twee (Cool Like You uit 2018) horen. Op dit derde album, Foolish Loving Spaces hebben de heren weliswaar enigszins ingeleverd wat betreft het verfrissende karakter, maar hun opgepoetste pop klinkt daarentegen nog wel altijd even opgewekt.Blossoms noemt Foolish Loving Spaces een ode aan de liefde. En hoewel de liefde ook zeker een minder zonnige kant kent, stelt Blossoms hier het ‘hoofd in de wolken’ met een ‘roze bril’ op gevoel volledig centraal. Muzikaal vertaalt zich dit naar een lichtvoetig geluid, een hoog meezinggehalte en gitaarriffjes die je niet snel uit je hoofd krijgt en die een festivalweide aan het dansen zouden krijgen. De nummers op dit album nestelen zich in je hoofd zoals een hardnekkige verliefdheid dat doet: het dromerige is overal aanwezig. En laat dat nu zowel de kracht als het zwakkere punt van dit album zijn, dat constant maar vrolijke, catchy nummers laten horen.
Blossoms laat zich op Foolish Loving Spaces horen als ware hitmachine, en hoewel de band qua energie wel hier en daar wat afwisseling laat horen, is de plaat muzikaal toch enigszins voorspelbaar en daardoor behoorlijk braaf. Op ‘My Swimming Brain’ is het niet meer volle kracht vooruit, maar alsnog volledig binnen de lijnen van dit album. Uiteindelijk komt het er op neer dat op Foolish Loving Spaces men qua productie iets te fanatiek bezig is geweest. Met slechts de stem van zanger Tom Ogden en een akoestische gitaar voelt ‘My Vacant Days’ als een uitgekleed nummer op dit album, maar door op deze manier pas op de plaats te maken, zijn het wel deze nummers die daardoor des te meer opvallen, op een positieve manier.
‘Like Gravity’, de afsluiter, lijkt een beetje de vreemde eend in de bijt op dit album te zijn, maar valt daardoor wel op een aangename manier op. Minder synthesizers, meer gitaar. En juist door een nummer zoals ‘Like Gravity’ wordt duidelijk dat Blossoms al die opsmuk en bombarie eigenlijk niet eens nodig heeft om tot een goed nummer te komen. In dit geval zou het ‘less is more’ principe volledig op zijn plaats zijn. Mocht Blossoms dit gaan toepassen op het volgende album, dan zou de ontwikkeling die de band dan gaat doormaken wel eens heel interessant kunnen zijn.
Bombay Bicycle Club - Everything Else Has Gone WrongDe Britse heren van Bombay Bicycle Club vormen al vijftien jaar een band....
Alex Ebert - I Vs I Er is vrijwel niemand die hem van naam kent maar toch was hij in 2009...