2020-03-08
Het Romeinse rijk bestond grofweg duizend jaar lang vanaf ongeveer de zesde eeuw voor Christus tot ongeveer het einde van de vijfde eeuw. Het is een nog altijd tot de verbeelding sprekende periode en het heeft ook de nieuwe ‘supergroep’ Metal De Facto geïnspireerd tot het schrijven van een compleet album over de beruchte periode. Het debuutalbum van de Finse band heet dan ook heel toepasselijk Imperium Romanum. Volgens eigen zeggen gaat deze nieuwe band op elk volgend album een ander land of rijk uit de geschiedenis beschrijven en zal daarvoor een andere invalshoek gebruiken dan wat we al kennen. Natuurlijk moet het gebeuren binnen de ”beste powermetal ooit gemaakt”’. Ze maken het zich dus niet al te makkelijk dat spreekt voor ze, maar op het debuut komt het er nog niet allemaal uit.Hoewel Metal De Facto dus als een soort supergroep wordt gelanceerd moet je wel tot de ingewijden van het genre horen om de namen te herkennen, maar in Metal De Facto zitten leden van bands als Ensiferum, Dreamtale en Everfrost, bands die allemaal een zekere bekendheid genieten. Dat de heren iets kunnen is duidelijk, maar ook Imperium Romanum is niets meer dan een degelijke pot powermetal met goede en mindere momenten.
Om maar met het goede nieuws te beginnen; zolang er niet al te cheesy melodietjes langs komen en het toetsenwerk niet al te prominent aanwezig is klinkt het allemaal best leuk. Stevige riffs begeleiden een adequate zanger (Mikael Salo) die helemaal perfect bij het genre past, maar wel wat gebukt gaat onder zijn wat moeizame accent. Songs als ‘The Conqueror’ en ‘Naturalis Historia‘ zijn daardoor best te pruimen, zeker omdat het gitaarwerk lekker flitsend is. In ‘Inferno’ is het toetsenwerk ineens een flink stuk prominenter aanwezig, maar omdat het hier redelijk modern klinkt en de afwisselende song een fijne melodie bevat is dit wel een lekkere track. In ‘Bacchanalia’ gaat het goed fout. Dit drinklied is door de irritante toetsen en de cheesy melodietjes en koortjes ronduit potsierlijk. Dat hierna in de vorm van ‘Echoes In Eternity’ direct een nietszeggende ballad langs komt zorgt er voor dat het album halverwege flink inkakt.
Het instrumentale ‘Colosseum’ is vooral een manier om te laten horen hoe goed de zes muzikanten wel niet zijn. Hierna volgen nog twee adequate powermetaltracks, maar komen in de lange afsluiter (met een ‘spannende’ vertelling) weer net wat te veel vrolijke koortjes langs. Het maakt van <>Imperium Romanum een aardig powermetal album dat precies aan de omschrijvingen en clichés van het genre voldoet, maar dat de gemiddelde geïnteresseerde amper zal boeien. Liefhebbers van het genre kunnen dit natuurlijk blind aanschaffen.
Silent Call - WindowsDe Zweedse progressieve metalband Silent Call besloot om in 2016, na een...
Scarleth - Vortex Oekraïne kennen we eigenlijk alleen omdat het land altijd op een nare manier...