2020-03-26
De naam Tim Scott zal weinigen iets zeggen. Ja, Chris Blackwell de grote platenbaas van Island Records, had hem al vroeg op het oog, maar kreeg ooit de middelvinger gepresenteerd toen hij hem een platencontract wilde aanbieden. Wellicht was vanaf dat moment een glanzende carrière mogelijk geweest. Bob Dylan wilde hem ooit in zijn voorprogramma hebben en bood hem een dienstverband aan als bandlid. Het liep allemaal anders. Desondanks is deze 62-jarige Amerikaanse singer-songwriter op geheel eigen kracht al verantwoordelijk gebleken voor een paar belangrijke wapenfeiten. Zo schreef hij ooit een bescheiden hit op een zeer succesvol album van Sheena Easton en is ook ‘High Hopes’ dat Bruce Springsteen in 1995 gebruikte voor een hit-overzicht-album afkomstig van Scott. Daarnaast heeft Ledfoot zoals hij zichzelf al geruime tijd noemt, al twaalf albums op zijn naam staan en is er onlangs met White Crow een dertiende aan toegevoegd.
De muziek van deze eigenzinnige muzikant laat zich het beste omschrijven als moderne blues waarbij een vergelijking met Johnny Cash, die ook altijd zwart gekleed door het leven ging en liedjes met indringende teksten wist te voorzien van een donkere rand, in meerdere opzichten op de loer ligt. Zelf spreekt Ledfoot liever van "Gothic Blues" en dat is misschien wel de beste omschrijving voor deze duistere, voornamelijk akoestische (slide)gitaarmuziek, waarbij met slechts een stompbox het ritme wordt aangegeven.
Met het dreigende ‘Dead Man Can Do’ wordt al in de openingstrack duidelijk dat het hem menens is: ”You’d be surprised what a dead man can do”. Het blijft niet bij woorden alleen want die gitaar is weliswaar akoestisch, maar bevat maar liefst twaalf snaren en daar wordt niet bepaald zachtzinnig mee omgegaan. Daarbij heeft Ledfoot ook nog een krachtig stel stembanden waarmee hij alle kanten op lijkt te kunnen en vooral in de lage regionen maakt hij daarmee enorme indruk.
Alles blijkt te zijn opgenomen in "The Crows Nest" en je moet er niet aan denken wat daar allemaal is gebeurd. De bliksem is er waarschijnlijk ingeslagen, de whiskey is er in grote hoeveelheden doorheen gejaagd en tegelijkertijd heeft de duivel op de deur gebeukt, terwijl Ledfoot al met een aansteker en benzine in de aanslag stond om alles in de brand te zetten. We zullen het nooit helemaal zeker weten, maar het heeft allemaal wel een intense muziekbeleving opgeleverd.
De indringende country noir van ‘This Wayward Son’ doet rillingen veroorzaken van top tot teen. De zware folk van ‘Nobody’ laat een, tot op het bot, getergde muzikant horen: ”Ain’t Nobody That Wants Me Round Here” zingt hij. De ooit in een trailerpark opgegroeide Scott is nog altijd nergens welkom. Niet vreemd ook maar pas op want deze ”Son of a Gun” zoals hij zichzelf in ‘The Wrong Road’ noemt, is van zijn geloof gevallen en meent ieder woord dat hij uit zijn strot perst. Bijna dreigt hij zijn stompbox kapot te trappen en of de twaalf-snarige-slide-gitaar het heeft overleefd is de vraag. White Crow duurt slechts een half uur, maar neem gerust de hele avond om hiervan bij te komen. Het is namelijk een ronduit enerverende en behoorlijk intensieve luisterervaring.
Drive-By Truckers - The UnravelingHet laatste studioalbum van Drive-By Truckers , American Band ), dateert...
Marten de Paepe - Alles Naar De Stort Marten De Paepe kan maar niet uit zijn bed komen. Dat is het beeld dat uit...