Het snelle gerikketik op de snare, de akkoordenval op de hollowbody gitaar en de typische breaks passen helemaal bij de surf rock sound van de jaren zestig. Ook de overvloedig gebruikte reverb, tamboerijn en close-harmony passen bij het genre. Alleen de teksten zijn atypisch. Het zijn wel liefdesliedjes, maar niet zo zoetsappig. De vrijgevochten vrouw die openlijk zingt ”Don’t give me what I want/ Please, give me what I need” werd in de sixties wel als immoreel betiteld. De meeste songteksten gaan over knipperlichtrelaties waar je maar niet kunt uitstappen door het lekkere gevoel dat je er ook van hebt. Het levert een boeketje op van tien licht verteerbare break-up songs, die vooral te pruimen zijn door de lekkere samenzang.
Met Vices is de sound van Peggy Sue wat traditioneler geworden. En daarmee ook een flink stuk saaier. Het is een genre dat het vooral in de States nog steeds goed doet. In Europa is er aanzienlijk minder belangstelling voor dertien-in-een-dozijn indiepop. Waar Choir Of Echoes uit 2014 je nog verraste door een eigen muziekstijl met een klassieke instrumentatie, ligt met hun laatste album verveling op de loer. Dik zes jaar moeten wachten op een opvolger schept hoge verwachtingen en vergroot tegelijkertijd de kans op teleurstelling. Peggy Sue maakt met Vices de belofte die uitging van het sterke Choir Of Echoes helaas niet waar.
Andy Shauf - The Neon Skyline Andy Shauf is een Canadese singer-songwriter uit Regina (Saskatchewan)....
Godsticks - Inescapable Wanneer je als band door het Engelse label Kscope wordt getekend, doe je iets...