2020-04-11
De Zwitsers-Nederlandse Ella van der Woude is van vele markten thuis: zo speelde zij synthesizer voor Amber Arcades en was zij de frontvrouw van de indiepopband Houses. Haar eerste solowerk dateert van 2016, wanneer zij als ELLA de gelijknamige EP uitbrengt vol met dream pop/triphop; een gezamenlijk project met Stew Jackson (Massive Attack). In 2017 besloot zij haar aandacht meer op filmmuziek te vestigen en componeerde de partituur voor Take Me Somewhere Nice van Ena Sendijarevic, Instinct van Halina Reijn en Un Creux Dans Mon Cœur van Mees Peijnenburg.Tussen 2012 en 2017 woonde zij in het Regenboogs-Liefdehofje in de Jordaan. Als Zwitsers Alpenmeisje, zoals ze zichzelf noemt, vond ze het in het begin lastig om in Amsterdam te aarden, maar doordat de bewoners haar lieten voor wie zij was, werd dit steeds gemakkelijker. Om haar dankbaarheid te betuigen, maar ook om herinneringen muzikaal vast te leggen, besloot zij zichzelf tien dagen lang in het kleine appartement, met enkel haar piano, op te sluiten. Het is dankzij haar vader dat het instrument goed uit de verf komt in de vijftien vierkante meter die zij toen tot haar beschikking had. “Het was wellicht overdreven romantisch, maar ik vond het fijn om de tijd te nemen en een tastbare herinnering van deze periode en plek te creëren` , zegt zij zelf over dit project.
Van der Woude heeft zich intuïtief en objectief laten leiden door wat ze hoorde en kon herinneren. Het album, Solo Piano geeft goed weer wat zij zoal meemaakte in deze unieke omgeving. Zoals het ontwaken van de stad op het vrolijk in het gehoor liggende ‘Prélude Au Reveil D’une Ville’. Vele composities gaan gepaard met omgevingsgeluiden die ervoor zorgen dat het voor haar een feest van herkenning is. Zo speelt haar parkiet op ‘Sol Mineur' een kleine rol of de televisie die nog aanstaat op het langzaam gespeelde ‘Recession’. Ook een kerkklok in de verte of een opgenomen gesprek van pratende voorbijgangers voor haar raam dragen verder aan dat gevoel bij.
De nummers laten zich beluisteren als korte filmfragmenten en kabbelen veelal voort op een ingezet thema. Het zijn met name de composities als ‘Strange Dream’ welke met zijn bastonen doet denken aan het thema van Twin Peaks, die beklijven. Wel beschouwd vertegenwoordigt het eerste nummer ‘Bye Bye Little House’, het album het beste. De in beginsel rustgevende klanken worden plotseling door akkoordwisselingen in een andere klankkleur omgezet, wat een bepaalde spanning opwekt. Alleen weet zij deze spanning helaas niet vast te houden.
Solo Piano laat zich het beste beluisteren tijdens een nachtwandeling, aldus Van der Woude. Het is dan ook geen toeval dat zij eerst een rondje Jordaan heeft gelopen met de genodigden voor haar albumrelease in de Roode Bioscoop. In 2020 hoopt zij weer terug te gaan naar de Alpen en heeft al een klein dorpje op het oog. Het orgel van de plaatselijke kerk wordt niet meer bespeeld en dat klinkt als een niet te missen kans. Hopelijk inspireert dat haar tot wat spannendere composities dan wat ze hier laat horen.
The Flea-Pit - The Life And Times Of Doug JaranskiDrummer Wily van Haren en gitarist en zanger Harald te Grotenhuis kwamen...
Benedict - You Can Tell Me Nothing That I Should Je kunt het proberen te negeren, of er volledig in duiken, liefdesverdriet....