2020-04-17
Katie Crutchfield heeft zichzelf de artiestennaam Waxahatchee gegeven, vernoemd naar de kreek vlakbij haar ouderlijk huis in het landelijke Birmingham, Alabama. Na de lo-fi op debuut American Weekend (2012), de electronica op Ivy Tripp (2015) en de grunge rock op voorganger Out in the Storm (2017), lijkt de tijd gekomen om haar vijfde album te wijden aan de countrymuziek die zij tijdens haar jeugd op de radio hoorde. Saint Cloud staat dan ook vol met traditionele, klassieke folkmuziek en Americana, mede geïnspireerd door Lucinda Williams. Tijdens het toeren kwam Waxahatchee het folkduo Bonny Doon uit Detroit tegen en toen zij hun interpretatie van ‘Can’t Do Much’ aan haar lieten horen, wist ze genoeg. Niet alleen zou dit nummer zo op het album komen; Bobby Colombo en Bill Lennox moesten deel uitmaken van haar nieuwe band. Zij leende drummer Nick Kinsey van haar partner Kevin Morby en producer/bassist Brad Cook haalde Josh Kaufmann van Hiss Golden Messenger erbij.
Je zou kunnen zeggen dat dit album gewijd is aan haar alcohol- en drugsverslaving, die zij heeft overwonnen. Met het openingsnummer ‘Oxbow’, geschreven in haar hotelkamer in Barcelona na het optreden op het Primavera festival in 2018, refereert zij direct aan: “Well, I'll give it all to you for a while, that's fine”. Later komt zij nog terug op deze strijd in ‘War’, waar zij zich bewust is van haar gedrag, als gevolg van de afhankelijkheid van met name de drank: “I’m in a war with myself/It’s got nothing to do with you,”.
Het album is heel persoonlijk: zij omarmt de luisteraar en neemt deze mee in haar leven. Op ‘Witches’ leren wij haar hartsvriendinnen kennen: danseres Marlee Grace, tweelingzus Allison en Lindsey Jordan van de band Snail Mail. Op ‘Arkadelphia’ neemt zij ons mee op een trip terug naar haar ouderlijk huis, “past fireworks at the old trailer park, and folding chairs, American flags, selling tomatoes for five bucks a bag.” Op het einde blikt zij terug op haar leven met haar vader, van hun beginjaren in New York tot aan zijn verzorgingshuisje in Florida, St. Cloud.
Er zijn twee nummers die een extra vermelding opeisen. ‘Fire’ geeft ons een kijkje in haar huidige gemoedstoestand waar zij zichzelf toezingt: “If I could love you unconditionally/I could iron out the edges of the darkest sky”. Dat zij hiermee om weet te gaan, horen we iets later: “Tomorrow could feel like a hundred years later/I'm wiser and slow and attuned”. Doordat ze net iets boven haar natuurlijke klankkleur probeert uit te komen, heeft het iets wanhopigs. Diezelfde emotie brengt zij ook over op ‘Ruby Falls’, een terugblik op een eerder stukgelopen relatie: “I tell this story every time/Real love don't follow a straight line”.
Waxahatchee’s vijfde album is niet alleen haar beste tot nu toe, het is ook een van de beste albums die je dit jaar zult gaan beluisteren. Toegegeven, het duurt een paar luisterbeurten voordat je dit album op waarde kunt schatten, maar dan kun en wil je niet meer zonder. Haar poëtische songteksten zijn zo goed, dat je je afvraagt wanneer iemand het durft om haar de vrouwelijke Bob Dylan te noemen.
Moses Sumney - Græ Moses Sumney , zoon van twee Afghaanse immigranten, bracht in 2017 zijn...
De Baron - BenBiri Er zijn zat genres waarbij je het prima af kunt met alleen het beluisteren...