2020-05-23
Moses Sumney, zoon van twee Afghaanse immigranten, bracht in 2017 zijn debuut Aromanticism uit waarbij niet alleen zijn falsettostem opviel, maar ook zijn overpeinzende, nauwkeurig gekozen songteksten over eenzaamheid. Hierbij koos hij verschillende muziekstijlen om dit gevoel over te brengen, waarbij hij ervoor zorgde geen medelijden met zichzelf te krijgen. Opvolger Grae is een dubbelalbum, waarbij bewust elk deel op een verschillende moment van dit jaar wordt uitgebracht, in februari en mei. Deel één opent met “Isolation comes from ‘insula’, which means island” en refereert aan een citaat van John Donne uit 1624: "No man is an island, entire of itself”. Je verwacht een logisch vervolg op zijn insulaire debuut en deels is dat ook zo. Niet voor niets concludeert hij op ‘And So I Come To Isolation’ van deel twee: “that is exactly where I have been my whole life… I have been ‘islanded’”. Sumney doelt hier vooral op zijn angst om levenslang alleen te blijven; zijn toekomstbeeld verwoordt hij in ‘Me In 20 Years’: “it's written on my urn/That I'll burn alone . Hij wijdt zijn onvermogen tot romantische relaties met vrouwen aan zijn dilemma om koste wat het kost zijn mannelijkheid te behouden. Dat komt naar voren in meerdere nummers (‘Virile’, ‘In Bloom’), maar vooral op de afsluiter ‘Before You Go’ (“What does it mean to be a man?”).
Grae is daarnaast een modern protestalbum, waarbij de artiest de traditionele goed/fout standpunten aanvecht. Sumney neemt ons mee om deze vastgeroeste ideeën wat meer in het grijze gebied te voegen - zelfs “Morality is grey” (‘Bystanders’). Hij doet dit hij vooral door zijn muziek die ‘an amalgamation of soul, jazz, folk and experimental indie rock‘ is, zoals hij zelf zegt. Hij laat de ruim veertig artiesten die hierop samenwerken vaak zijn standpunten verwoorden. Zo vertelt de de Nigeriaanse-Ghaneese schrijver Taiye Selasi ons ”I insist upon the recognition of my multiplicity/All things encompassed in one.”
Een goede luisteraar hoort vooral op complexe, gelaagde nummers als ‘Conveyor’ en de onweerstaanbare ‘Neither/Nor’ de invloed van muzikanten zoals Jill Scott, Thundercat en Daniel Lopatin (Oneohtrix Point Never). Sumney is vooral op zoek naar de juiste muziek om een sfeer te creëren. Zo kiest hij voor Adult Jazz, een British experimentele popband, om ‘Cut Me’ net de juiste bombast mee te geven. Bij ‘Gagarin’ is het aan het Esbjorn Svensson Trio, om met hun jazzmuziek, het gevoel over te brengen hoe het is om te zweven in de ruimte en de wezenlijkheid van het bestaan te overdenken. Dat hij niet alleen muzikale complexe gelaagdheid nodig heeft, demonstreert hij op ‘Keeps Me Alive’, ‘Lucky Me’ en met name ‘Polly’, waar zijn stem naast een enkel begeleidend instrument voldoende is om de emotie over te brengen.
Grae is een ambitieus album: met deel één als een briljante achtendertig minuten afgebakende flow van muziek en spoken word en deel twee een verzameling van losse nummers. Doordat de samenhang hier ontbreekt is het als dubbelalbum deels geslaagd. Soms heb je aan één deel voldoende, maar dat ene deel is wel baanbrekend goed.
Isobel Campbell - There Is No Other...Jaren geleden was de Schotse Isobel Campbell de lieveling van de Britse...
Waxahatchee - Saint Cloud Katie Crutchfield heeft zichzelf de artiestennaam Waxahatchee gegeven,...