Fink - Bloom Innocent - Acoustic Recensie op Podiuminfo

2020-05-01 Hoe zou Tomer Moked zich nu voelen? Hij verzorgde de elektrische gitaar en droeg heel wat andere instrumenten aan op Bloom Innocent van Fink dat afgelopen oktober uitkwam. Toen de mastering daarvan af was, heeft Fin Greenal met Guy Whittaker (bas) en Tim Thomton (drums) – maar nu dus zonder Tomer – dezelfde songs nog een keer opgenomen. Deze uitvoering moest basaler worden. Dus werden er geen overdubs en effecten gebruikt. Tomer is daardoor de grote ontbrekende op Bloom Innocent – Acoustic. De subtiele soundscapes en elektronische instrumentatie hadden een toegevoegde waarde voor het originele album. Het was een stap weg van zijn loopbaan als producer en DJ. En met de nieuwe versies neemt hij dus nog meer afstand.

Als je zo kort na een uitgave met een akoestische versie komt, wat zegt dat dan? Dat de originele muziek te gekunsteld was? Dat je spijt hebt van je keuzes? Dat je wilt laten zien hoe virtuoos je bent? Vragen. Het gevolg is in ieder geval dat er veel vergeleken gaat worden. Was dat misschien de opzet? Of is het slechts een sluwe marketing truc om met dezelfde songs de verkoop op te stuwen? Nog meer vragen.

Wat meteen opvalt is dat alle kleur uit de hoes is verdwenen. Dezelfde kale boom, maar nu tegen een volledig zwarte hemel; een verwijzing naar de eerste single van het originele album ‘We Watch The Stars’. De volgorde van de songs is hetzelfde gebleven. Elke titel heeft wel de toevoeging (Acoustic) gekregen, maar zij staan ook bekend als de Berlin Session, naar de plaats van de studio. Wat bij beluistering als eerste opvalt, is hoe goed de opnames zijn. Dat komt geheel op het conto van Axel Reinemer, eigenaar van JRS studios en een “total microphone freak”. Je kunt voor je gevoel zowat tussen de instrumenten door lopen. Vooral de akoestische bas met zijn prachtige warme gloed klinkt heerlijk. De drums zijn er, maar alleen gedempt en puur ondersteunend. De songs hebben in sommige gevallen een wat ander ritme of tempo gekregen. Het is allemaal ingetogener en intiemer. De focus ligt door al deze ingrepen eigenlijk nog meer op de zang van Fin.

Fink heeft een briljante zet gedaan door een prachtig album opnieuw uit te vinden. En dan niet jaren later, maar nog voor de release van het origineel plaats vond. Ook al is de akoestische versie wat traditioneler, de structuur die gitaar en bas bieden, kaderen de zang zoals een goedgekozen lijst een schilderij aanvult. Was Bloom Innocent al bijzonder, de akoestische versie is nog indrukwekkender. Sorry Tomer.

Recensent:Dave Stam Artiest:Fink Label:Pias