Marilyn Manson - Eat Me, Drink Me Recensie op Podiuminfo

2007-06-14 Lange tijd zag het ernaar uit dat de nieuwe cd van Marilyn Manson nog wel even op zich zou laten wachten. Manson's diepe depressie, echtscheiding en nieuw hervonden hoop brachten het creatieve proces echter in een grondige stroomversnelling. Vooral de bereidheid van een niet nader genoemde vriendin samen met hem te willen sterven, opende hem de ogen. Deze nogal bizarre manier van liefhebben was een bron van hoop en tegelijkertijd ook het thema van het openingsnummer van Eat Me, Drink Me, 'If I Was Your Vampire'. Het is een bijna zes minuten lang rockmonster en volgens Manson bovendien "The all-time gothic anthem". Tekstueel gezien zit daar zeker wel een kern van waarheid in. De muziek maakt het echter een wat al te zwaar op de maag liggend nummer dat zich traag voortsleept.

Bij het horen 'Putting Holes in Happiness' krijg je dan ook echt het idee dat de cd is begonnen. Opvallend gitaar georiënteerd en in de coupletten zelfs een beetje bluesy. Ook op 'They Say That Hell's Not Hot' is er een hoofdrol voor de gitaar, de eerste akkoorden doen zelfs een beetje Brits aan, een vleugje Oasis. Er is zelfs meer dan genoeg ruimte door en stevige gitaarsolo, ditmaal voor rekening gekomen door Tim Skold. Toch zonde dat de fantastische gitarist John 5 halverwege 2005 opstapte. Dit wil overigens niet zeggen dat Skold het minder doet, in tegendeel; ook hij weet de luisteraar bijzonder goed te vermaken.

'Just a Car Crash Away' heeft alle trekken van een ballad. Manson doet zelfs een poging om écht te zingen. Zijn stemgeluid is weliswaar flink vervormd, maar toch. En ook hier weer een gitaarsolo, een waar Brian May zich niet voor geschaamd zou hebben. Het opvallend dat de nummers tot nu toe veel meer een bandgeluid hebben ten opzichte van de nummers van het vorige album The Golden Age of Grotesque. Een cd die toch wel erg digitaal klonk. Paradoxaal genoeg komen alle nummers van Eat Me, Drink Me uit de koker van Manson en Skold.

De eerste single van het album is het op de jaren tachtig georiënteerde 'Heart-Shaped Glasses (When The Heart Guides The Hand)'. Het nummer vormt een mooie brug met de wat oudere nummers van Manson. Vooral door het gierende en onheilspellende keyboard. Voor 'Are You The Rabbit' gaat hetzelfde op, al komt dat bij dit nummer meer door de enorm logge gitaarpartij, een zoals we die kennen van het album Mechanical Animals. En toegegeven, voor hen die nogal tijd 'The Beautiful People' het beste Manson nummer vinden, er is in zekere zin een hedendaagse opvolger aan te wijzen: 'Mutilation Is The Most Sincere Form of Flattery'.

Eat Me, Drink Me sluit officieel af met het gelijknamige nummer (de cd kent nog een bonus track, een remix van Heart Shaped Glasses). Met deze elf nieuwe tracks gaat Manson in feite verder waar hij bij Holywood gebleven was, namelijk het maken van bijzonder goede en interessante rockplaten. Terugkijkend is het dus niet Eat Me, Drink Me, ondanks de nieuwe wegen die Manson inslaat, dat een buitenbeentje in zijn oeuvre is, maar eerder het al even genoemde The Golden Age of Grotesque. Gelukkig maar.

Recensent:Nick Augusteijn Artiest:Marilyn Manson Label:Interscope / Universal